น่าสงสาร
...
สังกะสี..สนิมกรังนั่งครุ่นคิด
ฝาเบี้ยวบิดเบี่ยงงอ..ดั่งขอฝน
สี่ห้าแผ่นผุกร่อน..หนาว..นอนทน
ด้วยความจนค้นแค้น..อ้าแขนคอย
..
ม้กระดานด้านข้าง..ห่างจริงแท้
เหลือตรงกลางเก่าแก่..แค่นิดหน่อย
ขยับร่วงดวงเรา.เปล่าสำออย
นอนตาลอยน้อยอก..ยกรำพึง
...
หน้าต่างโยกโย้เย้ขยับยาก
ต้องกระชาก..อนาถ..ฝนสาดถึง
ยุงขวักไขว่ไต่ตอม..ตามตัวตึง
จับมุ้งดึง...ขึงฝาชะตาเรา
..
มีเสื่อผืนหมอนใบ..ใจดวงน้อย
นอนตาปรอย..บ่อยหนต้องทนเหงา
ไร้คนรักเคียงคู่..อยู่นานเนา
อยากจะเล่าเก่าฟัง..ครั้งยังรวย
....
ตะวันสาดจันทร์ส่อง..เข้าห้องหับ
มีหมู่ดาวประดับ..ระยับสวย
หลังคาดีสีเขียว..เดี๋ยวนี้ซวย
ทุกสิ่งห่วย..ด้วยจนขัดสนมี
....
ฤดูร้อนตับแตก..แยกเป็นเสี่ยง
อยากจะเหวี่ยงฝาทิ้ง..แล้ววิ่งหนี
เพราะประตูรูพรุน..ฉุนสิ้นดี
ลมพัดสีเสียงดัง..ฟังทั้งคืน
.....
บ้านหลังน้อยคอยคู่..ดูย่ำแย่
เหงาจริงแท้..แลไหนใจขมขื่น
โลกใบใหญ่ไร้รัก..ชักกล้ำกลืน
อยากหาคนหยิบยื่น..ยืนข้างกาย
..
