เปรียบน้ำฝน หล่นฟ้า ผ่านอากาศ
ขาวสะอาด ชะล้าง ทุกอย่างได้
สกปรก รกเปื้อน เลือนลางไป
ชื่นสดใส ทุกที่ ต่อชีวัน

ช่วยบรรเทา เป่าร้อน ผ่อนกระหาย
หิวตาลาย เย็นหยด หมดหนาวสั่น
ดุจกำแพง แข็งคง วงป้องกัน
นาอนันต์ ปราศภัย ไร้เภททา

ผู้น้อมรับ จับจินต์ รินพิสุทธิ์
เกิดผ่องผุด เบิกบาน มานสุขา
ดับกิเลส เศษชั่ว สลัวคา
เหลือจิตตา อร่าม งามวิมล

หากมีใคร ให้เรา พิเทารัก
หรือเกลียดกัก ถักโทษ โกรธฉงน
นำลาภล่อ ก่อหวัง โลภกังวล
ยอมจำนน หลงราง ทางอบาย

เมื่อภาวะ สติ ดำริมั่น
รู้เท่าทัน สำแดง แห่งฉิบหาย
หลับมิเห็น เว้นหยุด ฉุดใจกาย
อันตราย ใดใด เปล่าไม่มี

ได้เชิดชู ผู้หนึ่ง ซาบซึ้งแล้ว
รับช่อแก้ว รัตนะ อริยศรี
ปล่อยปละตน พ้นพราก จากราคี
ปฏิบัติดี พอเพียง เคียงพระธรรม

รพีกาญจน์

...เป็งปุ๊ด...

คนทางเหนือเชื่อกันวันเพ็ญพุธ
อุปคุตเถระบิณฑบาตร
ด้วยเดชะพระองค์ทรงอำนาจ
อริราชปราศไปไทยร่มเย็น

พุทธศาสนิกชนผู้คนทั่ว
ต่างเตรียมตัวชั่วคืนด้วยตื่นเต้น
ทำอาหารหวานคาวราวก่อนเพล
พร้อมประเคนน้อมกายถวายทาน

วันพระนี้ผีกลัวหัวเรียงหมอน
จัดที่นอนหมอนมุ้งปรับปรุงบ้าน
เหมาะฤกษ์งามยามดีพิธีงาน
สุขสำราญคงมั่นถึงวันวาย

จะเย็บปักถักร้อยสอยเสื้อผ้า
งามสง่าน่าชมนิยมหลาย
โสดพบคู่สู่ขวัญสุดบรรยาย
จ่อประกายทายทักรักพิไล

ค่ำชาวพุทธจุดเทียนเวียนองค์พระฯ
ตั้งสัจจะอธิษฐานมานผ่องใส
ขอทำดีมีสุขทุกวันไป
ละเว้นไม่ชั่วหยาบตราบนิรันดร์

รพีกาญจน์

ล่วงเลยครึ่ง พุทธกาล ประมาณว่า
มวลบรรดา ทั่วไป มากไป่เชื่อ
คุณธรรม ร่ำรวย ช่วยจุนเจือ
แท้สองเบื่อ แยกยล คนละทาง

เส้นยาตรา ยากพบ บรรจบได้
ผู้ฝักใฝ่ เงินทอง เห็นพ้องต่าง
เที่ยวเบียดเบียน มนุษย์ มิหยุดวาง
มุ่งหน้าสร้าง ความสุข บนทุกข์ตรม

สู่จุดหมาย ปลายสรวง ตวงสำเร็จ
จ่อเจว็ด มั่งคั่ง ยอดสั่งสม
ทุ่มสมอง จ้องพัฒน์ หัตถ์แยบคม
ทุนนิยม ชมเชย เปรยเสรี

ยามทุรน ถูกรอน ร่างอ่อนล้า
ดังสัตว์ป่า ติดแร้ว แกร่วกับที่
ยิ่งดิ้นรน วนดิน สิ้นแรงมี
แสงทิพย์คลี่ ส่องสอด พ้นรอดตาย

คุณธรรม นำเติม เพิ่มพูนผล
ประคองคน คลายร้อน ผ่อนหมดหาย
เพียรยึดเหนี่ยว นาบจิต แนบติดกาย
พาลเลวร้าย พินาศ ปราศปลอดภัย

ทาน ศีล ภาวนา ทุกคราพร่ำ
มิทิ้งธรรม วัจนา พุทธาศัย
น้อมระลึก นึกมั่น คืนวันไป
เพียงพฤติได้ เพียบพร้อม ย่อมเจริญ

รพีกาญจน์

" สังขารปานวัตถุ "

เป็นวัตถุ จุจาตุ ธาตุทั้งสี่
มีอินทรีย์ รู้สึก ผนึกหลัก
กอปรสัญญา วาทะ เป็นชนัก
จิตใสสัก พระธรรม ชูนำทาง

กายของเรา เผาผลาญ ทำงานได้
เนิ่นนานไป น้อยเนื้อ เหลือแต่ร่าง
ผิวหนังหย่อน อ่อนล้า ตาฝ้าฟาง
นั่งชันคาง หน้าหมอง สองหูตึง

ปากของเรา เว้าวอน ฉะอ้อนออด
พูดฉอฉอด หยอดหวาน ปานอ้อยผึ้ง
น้ำลายสอ คอดัง เสียงกรังกรึง
พร่าเช่นอึ่ง ถูกวัว เหยียบตัวแบน

ใจของเรา เงางาม ยามแสงส่อง
สวยผุดผ่อง ต้องหยก กระจกแว่น
ถูกเคราะห์นำ กรรมซัด วิบัติแทน
ไร้กฎแกน ลงลู่ สู่อบาย

เปรียบสังขาร รานเลือน เหมือนวัตถุ
แตกพังผุ ก่อกูณฑ์ สิ้นสูญหาย
หมดรูปกาม ความคิด จิตละลาย
คงเครื่องหมาย ไปทั่ว เพียงชั่วดี

รพีกาญจน์

กล้าเบียดเบียน เสี้ยนตำ ย่ำชีวิต
ถึงปลงปลิด พิฆาต อาตม์อาสัญ
ฆ่าวันนี้ พรุ่งนี้ มีหยุดมัน
ควรที่หัน สบตา มาปรองดอง

คิดโลภโมห์ โทสะ ธนบัตร
กระชาซัด ปล้นชิง ยิงสยอง
คอรัปชั่น กันเพลิน ซุกเงินทอง
ผีไม่ป้อง ถูกจับ ยึดทรัพย์คืน

เห็นผู้หญิง วิ่งเคลีย ลิ้นเลียแลบ
เอ่ยยิ้มแย้บ ยื่นย้วย ด้วยหอบหื่น
สำเร็จใคร่ ได้ทิ้ง หญิงกล้ำกลืน
ต้องขมขื่น หากถูก ลูกสาวตน

สักจะพูด ปูดป่อง คะนองปาก
ส่อลำบาก เสียดแทง ทุกแห่งหน
ปั้นน้ำเล่น เป็นตัว มั่วซุกซน
ท้ายหมองหม่น หดหู่ อยู่เดียวดาย

ก๊งเหล้าขาว กาวดม อมถุนฉีด
ครองชีวิต ไร้มาน วิญญาณหาย
สิ้นสภาพ อาบไข้ ไม่สบาย
คนครอบครัว ล่มสลาย ตายทั้งเป็น

จะมากสุข ทุกข์หนัก ยึดหลักมั่น
เพื่อประกัน ใจกาย ฉายให้เห็น
เบญจศีล เบญจธรรม นำร่มเย็น
ปิดประเด็น ประตู สู่โลกันต์

รพีกาญจน์

จุดเทียนซ้าย ย้ายมา จุดขวาต่อ
นำธูปจ่อ จุดไฟ ยกไหว้สา
น้อมระลึก นึกนำ องค์สัมมา
กล่าวบูชา ไตรรัตน์ นมัสการ

สรรเสริญ เจริญคุณ เพิ่มพูนมั่น
ยอดพระกัณฑ์ ไตรปิฎก ดิลกขาน
ต้นฉบับ เก่ากรุ แต่บุราณ
เสียงกังวาน อึงก้อง ห้องสวดมนต์

ต่อพาหุง มหาการุณิโก
ชยันโต ศักดิ์สิทธิ์ สัมฤทธิ์ผล
สรรพสิ่ง มิ่งขวัญ ในบันดล
เกิดมงคล การุญ บุญบารมี

ตั้งนะโม ปุตตะ ประคุณท่าน
พุฒาจารย์ ( โต พรหมรังสี )
เชิญพุทธะ อรหันต์ อัญชุลี
ป้องกายี เก้าชั้น ชินบัญชร

ธรรมจักร ผลักตน พ้นกิเลส
ด้วยดวงเนตร ญาณขับ ระงับถอย
ทางสายกลาง รัดรึง พึงสังวร
สู่สัญจร แดนทิพย์ นิพพานแล

แผ่เมตตา หลังสวด เริ่มกรวดน้ำ
อโหสิกรรม น้อมจิต อุทิศแด่
ชั้นสรวงฟ้า หล้าโลก นรกแบ
พ่อและแม่ ปราศทุกข์ เป็นสุขเทอญ

รพีกาญจน์

รีบตื่นนอนก่อนเช้ามุ่งเข้าวัด
ปฏิบัติภารกิจจิตหรรษา
พร้อมพระเณรเถรเฒ่าเฝ้าศาลา
จากวัดวาบิณฑบาตนิราศไป

ออกประตูสู่เนินเดินลัดเลาะ
พ้นละเมาะสุมทุมพุ่มไม้ใหญ่
ข้ามคันนาป่าโปร่งเห็นโล่งไกล
ที่อาศัยหมู่บ้านอาคารเรือน

นำหน้าตีระฆังเป็นจังหวะ
บอกระยะเวลาทางคลาเคลื่อน
คฤหัสถ์ศรัทธาพระมาเยือน
สัญญาณเตือนเตรียมน้ำข้าวทำบุญ

บอกเทวาอารักษ์ประจักษ์พร่าง
สิ่งศักดิ์สิทธิ์บนล่างร่วมสร้างหนุน
เหล่าบรรดาสานุศิษย์ประสาทคุณ
โปรดการุญเวไนยให้ร่มเย็น

บอกสัมภเวสีผีรอบข้าง
เจ้าที่เจ้าทางผีเก่าตายเน่าเหม็น
ผีติดคงกงกรรมค้างลำเค็ญ
มาร่วมเป็นสักขียินดีทาน

นำหน้าตีระฆังดังมิขาด
ถึงตลาดค้าขายเรียงรายบ้าน
พระให้พรก่อนลาสาธุการ
แสนชื่นบานชีวิต"จิตอาสา"

รพีกาญจน์

สิบนิ้วประกบบรรจบใจ
ร่ายมนต์เสียงใสศรัทธาส่ง
เทือกแถวอักษรซ่อนจำนง
สืบพงศ์พุทโธวาทอย่าพลาดพลัด

อย่าเช่นนกแก้วแจ้วจำเรียง
เสกเสียงตามคำเขาจำกัด
เริงชมลวงใช่วิ่งไล่ฟัด
นับวัดวุ่นไหว้ใครมากบุญ

อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ
แต่เล็กจนโตเขาเกื้อหนุน
ให้อ่านให้ท่องจนเคยคุ้น
หัวหมุนยามใครขอไขความ

การุญเถิดหนอพุทธบริษัท
เป่าปัดหยากไย่ให้แก้วสาม
เพลินเพริดจิตรกรรมอันงดงาม
ลุกลามระย้าน่าเสียดาย

เจ็ดวันสำรวจตรวจดวงใจ
ศีล-ธรรมรับไว้ลืมใดหาย
มนต์คำสวดท่องตรองมิวาย
ความหมายชูเชิด...เทิดอันใด?


 

ขอเอ่ยอัน ฉันทะ ศาสนกิจ
โครงการ จิตอาสา ประชาศัย
ช่วยวัดวา อาราม งามวิไล
งานทั่วไป พี่น้อง ของชุมชน

หิ้วปิ่นโต บิณฑบาต ตลาดเช้า
ดูแลเฝ้า จัดแจง ทุกแห่งหน
ดำริ วิปัสสนา รักษาตน
เอิ้นป่าวรณรงค์ ร่วมโครงการ

เชิญผู้เฒ่า ฟังธรรม จำพรรษา
ถือศีลห้า เข้าวัด ปฏิบัติฐาน
ทุกวันพระ ค้างคืน จิตชื่นบาน
และพิจารณ์ การอยู่ คู่เพียงพอ

จัดนิมนต์ ประชุม ชุมนุมสงฆ์
วางตกลง กำหนด ตรากฎขอ
ถ้าเลิกหยุด ไม่ได้ ให้ชะลอ
สิ่งต้นตอ เสพติด พิษร้ายแรง

ปลุกนิยม ปฐมวัย เรียนใกล้บ้าน
เทศบาล พัฒนา ศึกษาแข่ง
เรียนในเวียง เสี่ยงภัย ใช้จ่ายแพง
คืนสู่แหล่ง คนดี ศรีบ้านนา

หากกุศล ผลบุญ จุนเจือให้
คิดสิ่งใด สมมาตร ปรารถนา
เมื่อล่วงลับ ดับขันธ์ พลันมตา
ขอชาติหน้า ไม่เกิด ประเสริฐแลฯ

รพีกาญจน์

" สูงต่ำใช่ค้ำฟ้า "

มิอาจเลือก เวลา สู่หล้าโลก
จากขุมโศก เข้าครรภ์ วันเดือนไหน
คงยากยิ่ง ตรงปี ราศีไร
โชคดีได้ สิงสู่ เป็นผู้คน

หากกำเนิด เกิดปี ราศีใหญ่
พบเภทภัย รุนแรง ทุกแห่งหน
ถึงชอกช้ำ ลำบาก ยุ่งยากจน
จะผ่านพ้น ทุเลา ลงเบาบาง

หากกำเนิด เกิดปี ราศีเล็ก
ตั้งแต่เด็ก พึ่งบุญ สุนทรสร้าง
จากภพเก่า กองก่าย ก่อนวายวาง
ปูหนทาง ย่างย่ำ ทอจำเริญ

พลิกดูที่ มีกรรม นำประกอบ
ถ้ากรรมชอบ ส่งผล คนสรรเสริญ
ถ้ากรรมบาป หยาบช้า ก้มหน้าเดิน
คนหมางเมิน อาภัพ นับอนันต์

เชื่อชะตา บุญกรรม ธรรมพรมสุข
อาจมีทุกข์ ปนเป อย่าเหหัน
ยึดทาน ศีล ภาวนา ว่าสำคัญ
ร้ายผ่านผัน นายเวร เร้นต่อตำ

ชะตาหนุน บุญนำ กรรมลิขิต
เส้นชีวิต ย่อมมี ที่สูงต่ำ
เวียนสลับ ขับขึ้นลง คงประจำ
อย่าเพียรทำ ความชั่ว ใส่ตัวเลย

เมื่อเดินขึ้นบันไดไปข้างบน เราคงไม่อยู่ที่นั่นตลอด ย่อมลงมา
ชีวิตก็เช่นกัน มีขึ้นมีลง เมื่อขาลงต้องค่อยประคับประคอง
ลงอย่างนุ่มนวล เพื่อคอยหาโอกาสก้าวขึ้นต่อไป
อย่าให้ลงอย่างเครื่องบินตก...ข้าขอให้กำลังใจ

 รพีกาญจน์

" ห้องกาลเวลา "

รวบรวมจิตปลิดใจไว้ที่ศูนย์
กำหนดมูลสาเหตุกิเลสหลาย
อายตนะทวารยานอุบาย
สงบกายสู่เนินเจริญธรรม

สูดอากาศเบาเบาเคลื่อนเข้าออก
กำกับบอกจังหวะโดยสม่ำ
ว่าพุทโธหรือท่องพองยุบนำ
เพียรประจำค่ำคืนหลังตื่นนอน

พบบางครั้งนั่งนานปวดรานร่าง
ดีใจพลางเศร้าสร้อยหงอยหลอกหลอน
ชีพถึงฆาตฟาดฟันคอยบั่นทอน
สติทอนว่าหนอทออารมณ์

สรรพสิ่งนิ่งเงียบเสียงเสียบสอด
ทะลุลอดแก้วหูดังขู่ข่ม
สลัดพรั่นมั่นคงลงจ่อมจม
คลื่นแหลมคมคลายเบาเข้าภวังค์

ปรากฎวิวทิวทัศน์ชัดกระจ่าง
เหนือนภางค์ล่างดินน้ำรินขัง
ภาพเถื่อนไพรไม้สูงยา่งยูงบัง
แลคับคั่งโลดลัดสัตว์นานา

สัมผัสซ้ำล้ำลึกนึกกลับหนอ
กรอบเพียงพอยั้งหยุดพิสุทธิ์ค่า
ออกจากช่วงสคราญกาลเวลา
คืนมรรคาสำแดงแห่งทิพย์ธรรม

รพีกาญจน์

โลกปรากฎอาเพศสังเวชสัตว์
โทมนัสพฤตินัยเพราะไร้ศีล
ผิดเมถุนเสพยาเป็นอาจิณ
มุสาสิ้นลักพาเข่นฆ่ากัน

วอนละบาปกราบกรานทำทานเถิด
จะบังเกิดกุศลผลบุญมั่น
เพียรสงบสวดพร่ำประจำวัน
หมายอนันต์ถึงทิพย์สู่นิพพาน

อานิสงส์ปัญญารักษาศีล
น้อมดวงจินต์เจริญรมย์พรหมวิหาร
๐หลับเป็นสุขฝันร้ายย่อมพ่ายพาน
๐จวบถึงกาลรู้ตื่นสดชื่นใจ

๐เป็นที่รักเอ็นดูหมู่มนุษย์
๐พรหมบุตรคุ้มครองปราศหมองไหม้
๐ร่างแคล้วคลาดตกตื่นจากฟืนไฟ
๐ศัตราใดสาดส่องมิต้องกาย

๐ชมผิวพรรณวรรณะสง่าศรี
๐เจ็บไข้มีแต่น้อยแล้วค่อยหาย
๐ปลอดสารพิษบิดผันอันตราย
๐สติคงไม่ตายทำร้ายตน

๐ครั้นสิ้นบุญกรรมหมดมิสรดโศก
เทวโลกนำผลิปฎิสนธิ์
ที่เรืองรองทองขลิบทิพย์พิมล
สุขเลิศล้นดลสถิตนิจนิรันดร์

รพีกาญจน์