สุดรำพันร่ำไห้ต้องอกตรม      
พาขื่นขมเมื่อพบเธอกับเขา
อิงแอบแนบชิดกันดั่งเงา      
แสนมัวเมาดั่งราดน้ำเกลือกลางหทัย

จะรำพันว่ารักเธอสักพันหน   
ติดวังวนอารมณ์รักมิสมใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งหนใด      
ดุจสายใยตัดไม่ขาดฤดิอาวรณ์

ปทุมมาลย์

ตรมอกหนักระทมทุกข์เพลียฤดี   
จำยอมพลีชีวิตให้คนรัก
เจ็บลึกดั่งธนูศิลป์แล่นมาปัก      
สุดจะหักห้ามน้ำตาอาบไหลนอง

ปัญหาหนักประดังเข้ามามาก      
สุดแสนยากเมื่อเธอนั้นมีเจ้าของ
ครั้นไม่สมอารมณ์ที่หมายปอง              
ไร้คู่ครองเจ็บหน่ำซ้ำร่ำไป

ปทุมมาลย์