นั่งทนฟังน้ำคำแทบหม่นหมอง      
น้ำตานองอาบสองปรางค์เจ็บระทม
ความรักพี่เปรียบดั่งเป้นสายลม      
ช่างขื่นขมเอาความรักทิ้งน้ำคลำ

ปทุมมาลย์
   

ใครหนอช่างใจดำทำเธอได้
คงมิใช่ตัวพี่ที่ใจป้ำ
หลงรักเธอเพ้อหนักหัวปักหัวปำ
ปล่อยเขาทำอยู่ได้ช่างใจดี
 
เวลาพี่นี้หนอหน้างอง้ำ
จนใจช้ำกล้ำกลืนสะอื้นถี่
ทั้งหมัดเท้าเข่าศอกขยอกตี
บอกพอทียังไม่หยุดจนทรุดกอง
 
ปรางค์ สามยอด