นั่งร้องไห้ในวันฟ้าสลัว         
หมอกมืดมัวปิดบังใจของฉัน
โอ้ความรักเคยหวานทุกคืนวัน         
ราวพราวฝันดั่งต้องลมมลาย

มองคนรักจากไปกับหญิงอื่น      
ดูชื่นมื่นเห็นแล้วใจสลาย
แม้นปะพี่ใจฉันคงละลาย         
ขอบ๊ายบายไม่หวนมากลับหวนคืน

ปทุมมาลย์

เห็นหน้าลิงไม่เหมือนเห็นหน้าชาย   
มิเขินอายสะท้านทรวงแทรกปฐพี
จึงขอรั้งรอท่าพี่คอยภักดี         
เป็นเกียรติศรีแก่หญิงปทุมมาลย์

อันตัวน้องมีแต่ใจที่ใฝ่หา         
ตัวพี่ยาไปแอยู่แห่งหนไหน
มิขอจากจำจะขอติดตามไป      
ในห้องใจสี่ห้องของพี่เอย

ปทุมมาลย์