หวนมาตื้อรื้อฟื้นคืนความหลัง
เมื่อก่อนครั้งเป็นแฟนแสนสุขี
รักเริงรื่นชื่นฉ่ำจำได้ดี
อ้อมอกชายคนนี้เคยมีเรา

เหตุลาร้างห่างเหินเกินใจขัด
พ่อแม่จัดให้เรียงเคียงคู่เขา
ครอบครัวจนข้นแค้นแสนซมเซา  
หนี้รุมเร้าขมขื่นทุกคืนวัน

จับน้องเข้าวิวาห์ค่าสินสอด
หมายปลดปลอดความทุกข์ที่รุกบั่น
มิเคยผลักรักเก่าเฝ้าผูกพัน
อย่าหูเบาน้องนั้นยังมั่นคง

รักยังล้นท้นทรวงฝังห้วงลึก
นั่งนอนนึกฝันใฝ่ใจยังส่ง
แอบคิดถึงซึ้งมากยากปลดปลง
หวังใจตรงเหมือนกันมิสั่นคลอน

ตาสบตาพารู้สู่ห้วงจิต
ภาพนิมิตยามพลอดมิถอดถอน
ยังตรึงตราพาสุขทุกช่วงตอน
เราอย่าหลอนกันเองเกรงอะไร

กลับมาหาครานี้มิแปรผัน
ดวงจิตนั้นลงหลักอย่าผลักไส
ลืมเรื่องหลังครั้งก่อนย้อนทำไม
หอมเท่าไหร่ก็ยอมอ่ะ...ปลามิเอา

บินหลา

 

กะปิคลึงข้าวเหนียวเกี่ยวขอเสร็จ
หย่อนสายเบ็ดผูกมั่นปลายคันเหลา
ริมตลิ่งปิงกว้างข้างสะเดา
ตั้งแต่เช้าสัปหงกมือยกยอ

นานแสนนานผ่านพ้นเลยจนสาย
ปลาไม่กรายกินเหยื่อเบื่อแท้หนอ
หรือคนดีที่เหย้าคอยเฝ้ารอ
เอาปลาหมอปลาสลิดเนื้อติดมัน

เตรียมลับมีดกรีดแล่แบท้องตาก
บนฝาฟากรับแดดแปรแผดผัน
พอแห้งผาดคาดกะสามตะวัน
จุถุงน้อยห้อยหันชั้นครัวไฟ

รวบคันสายย้ายที่วางดีกว่า
ลองเปลี่ยนท่าแควคุ้งต้นลุงใหญ่
น้ำเซาะเชี่ยวเลี้ยววนล้นฝายไป
ปลาสร้อยไซออแอบแฉลบแซง

บุญหรือกรรมทำบาปไม่หลาบเข็ด
ปลาติดเบ็ดปลาแข้ปลาแขยง
ต้มสุกตำน้ำพริกไม่พอแกง
เหลืออ้ายแดงลูกให้อะไรกิน

นั่งคอตกอกตรมอารมณ์ขื่น
ลุกขึ้นยืนตาจ้องมองกระถิน
ไม้แหย่มดปลดรังไข่ลงดิน
หลังแสงสิ้นแลกกอดหอมฟอดเนอ

รพีกาญจน์

เมื่อเขาไม่สนใจใคร่คืนหวน
จะคร่ำครวญทำไมให้เจิ่นเจ๋อ
กลับมาของ้อกันรำพันเพ้อ
ทำเมินเหม่อแชเชือนเหมือนไร้ใจ

ขายขี้หน้าบ้าบอขอคืนรัก
มิโง่งมจมปลักเขาผลักไส
เลิกถวิลยินยลจากพ้นไกล
จะทนอยู่ทำไมอายหมามัน

เกินกลืนกล้ำน้ำตาบ่านองไหล
ราดแก้มใสป้ายปาดอนาถฉัน
ขาดที่พึงจึงท้อหนอชีวัน
หาใครกันเมตตาคราหม่นตรม

จำสลัดตัดใจเลิกไห้หวน
จึงทบทวนอีกทีมีออกถม
คบ"ระนาด"อาจหมองครองระทม
คงเหมาะสม ชายซื่อชื่อ"รพีฯ"

บินหลา