ก็ใช่...บ้านฉันนี่นา...

หลายร้อยปีที่ร้างรกว่างเปล่า
ติดขุนเขาแห้งโหดเขินโขดหิน
ตากำขอจ่อจับปรับหน้าดิน
ใช้เป็นที่ทำกินถิ่นกันดาร

ปลูกมะม่วงลำไยไต่ริมรั้ว
แปลงสวนครัวพืชผักฟักแตงหวาน
เลี้ยงหมูเห็ดเป็ดไก่ไล่ตามลาน
จูงงัวงานเทียมเกวียนเวียนไถนา

สับฟากปูรูปะกระท่อมไผ่
ตัดต้นไม้เลื่อยแผ่นกีบแป้นฝา
อดออมซื้อสะสมข่มหลังคา
ว่างเวลาต่อบ้านเนิ่นนานเนา

เป็นร่มรังบังบนฝนเปียกชื้น
เย็นร่มรื่นบังแดดไอแผดเผา
กันลมจัดพัดพาซาบางเบา
รวมลูกเต้าพักผ่อนนอนสบาย

พอถนนหนทางสร้างตัดผ่าน
แปรเป็นย่านเจริญเพลิดเพลินสาย
ความสุขีดีก่อนก็กลับกลาย
ความวุ่นวายรุมเร้าเข้ามาแทน

บ้านที่กินดินคนต้นไม้สัตว์
ล้วนสมบัติใยยวงเดิมหวงแหน
ถูกจำกัดอัฐอนาถงบขาดแคลน
เตรียมตราแผนขืนข้าคิดภาษี

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ก็ใช่...บ้านฉันนี่นา... (อ่าน 4402 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้