หอบลูกน้อยกลอยใจไว้แนบอก
เกรงตระหนกฟ้าร้องก้องคามเขา
บางครั้งนอนค่อนวันตัวสั่นเทา
อุ้มเขย่าไห้ลั่นเรียกขวัญมา

มดจะไต่ไรเลาะยุงเกาะกัด
แม่คอยปัดแปะหน่อยมิคอยท่า
มีตุ่มผดผื่นผุดจุดกายา
รีบฝนยาทาถูเฝ้าดูแล

ล้างครกหงายฟายคว่ำข้าวตำบด
แหลกเหลวคดใส่ถ้วยครูดกล้วยแก่
ลงคนคำน้ำผึ้งครึ่งช้อนกาแฟ
ลูกร้องแงป้อนให้แทบไม่ทัน

แปดเลอะเทอะเปรอะเปื้อนตามเรือนร่าง
แช่ไม้ฝางประสมน้ำต้มกลั่น
ชุบเช็ดตัวทั่วหน้าแข้งขาพลัน
คุณแก้กันคันหายไล่มดแมง

ผ้าขาวนวลนุ่มรับซับน้ำเช็ด
ผิวแห้งเสร็จละมุนโรยฝุ่นแป้ง
วางนอนเปลเห่ห้อมกล่อมเพลงแปลง
มือไกวแกว่ง จา จ้า ตาหลับไป

นับวันเดือนเลื่อนปีที่พ้นผ่าน
นับกี่นานเจ้าเสิบจนเติบใหญ่
นับกี่คราวเคยยื่นแม่ชื่นใจ
ลองตั้งจิตคิดได้ "ตั้งใจเรียน"

รพีกาญจน์

ผิดบุราณดานดินถิ่นรกชัฏ
ต้องประหัตขวากหนามเตียนข้ามไต่
ผิวมิเรียบเหยียบเนินเพลินครรไล
ฝ่าเถาวัลย์พันไม้ใกล้ริมทาง

ฝนตกพรำน้ำขังทั้งเฉอะแฉะ
สวมเกิบแตะติดพื้นลื่นล้มขวาง
ถูกลมแดดแผดเผาเป่าเย็นจาง
สองฝั่งข้างกลางแยกแตกธุลี

เลียบราบลุ่มดุ่มเดินเผชิญโชค
สู่เวียงทองรองโลกชะโงกศรี
วอนเมตตาอาศัยใต้กุฎี
เศษอาหารทานมีคลี่บรรเทา

ช่วยพระสงฆ์ลงวัดจัดตกแต่ง
มิออมแรงบิณฑบาตตลาดเก่า
ปั้นดินขอก่อประตูสู้หนักเบา*
หลวงพ่อชอบนอบพิเนาส่งเข้าเรียน

ถูกสมัยไฟสว่างทางเทแผ่น
รถเร็วแล่นตึกงามอารามเปลี่ยน
มีเงินใช้ไร้โรคาพริบตาเยียน
เติมวนเวียนเงินสดกดเสบย

บังเกิดเกล้าเจ้าสร้างทางสวรรค์
จะเลือกสรรดีชั่วกลั้วใดเผย
ทางสองแพร่งพากเพียรเรียนละเลย
ดรุณเอ๋ยตั้งจิตคิดให้ดี

รพีกาญจน์

ดินขอ - ดินกระเบื้องมุงหลังคาวัดแบบโบราณ