ได้รับแล้วความรักประจักษ์จิต
ลิขสิทธิ์หัวใจที่ให้หนู
จะเก็บรักฝันหวานซ่านวธู
เอาไว้ดูยามเปลี่ยวยามเดียวดาย

โปรดจงรักเพียงน้อยแต่ฉ่ำหวาน
สำนวนกานท์แบบนี้มีความหมาย
รักพี่มากอยากบอกมิเสื่อมคลาย
แม้วันตายคงยากมาพรากกัน

สิริวตี
 

ได้ประสบพบเจอ..เฮ้อ..ความรัก
ป่วยการนัก..รักยิ่งวิ่งประวิงฝัน
เจ็บปวดร้าวหนาวระทมตรมชีวัน
เพราะรักกันเลยพลั้งพลาดมิอาจจำ

อยากรู้นักรักเคียงคู่มีอยู่ไหม
สัญญาใจไม่เคยผิดคิดถลำ
ไม่อยากเจอจุดจบพบสีดำ
ที่ต้องจำฝังใจไม่ลืมเลือน

ต้นตระกรานต์

ปล.ช่วงนี้ มาม่าเยอะหน่อย

เอาเรื่องจริงไหมจะบอกให้

อันความรักโลกนี้มิมีหรอก
ที่พร่ำบอกคือรู้สึกสำนึกเหมือน
ที่อยากอยู่เคียงกายมิคลายเคลื่อน
ที่ย้ำเตือนห่วงหาประสาคน

ที่แอบมองเขาทำอะไรอยู่
ที่อยากรู้อยากใกล้ให้สับสน
ที่อยากมัดเอาไว้ด้วยใจตน
ที่อยากหล่นในบ่วงห้วงแห่งกรรม

ที่บอกว่าสัมผัสอันใหญ่ยิ่ง
ที่บอกจริงบอกใจไถถลำ
ที่อยากหึงอย่างหวงทั้งปวงทำ
ก็คือนำกิเลสอาเพทวาง

เพราะรักไม่มีจริงยิ่งในโลก
คนมีโชคมีคู่อาจรู้บ้าง
ว่าคือเพื่อนยามแก่เจ็บเก็บทุกทาง
แค่เอ่ยอ้างแทนคำนำบอกไป

ที่รู้สึกพิลึกนึกถึงน้อง
ที่บอกต้องพิสวาทวาดหวั่นไหว
ก็เพราะอยากพิชิตทั้งจิตใจ
แล้วเสริมใส่ตัณหาอัตราการ

มิมีรักแท้จริงยิ่งในฝัน
มีแต่วันเขียนเพ้อละเมอสาน
ขอจบความรักมากอยากทรมาน
ที่พบพานผ่านมาแล้วลากัน

สิริวตี

...กำลังสับสน ว่าเขียนกลอนรัก แล้วบอกรักไม่มีจริง..
ขอไปกินยาก่อน
 

รักที่มิครอบครองปองด้วยจิต
ฉันเคยคิดแต่ระกำทำมิได้
จึงชอกช้ำอุราพาเจ็บใจ
ดังฟืนไฟไหม้หมกอกคนเป็น

อยากจะรักด้วยใจใสสะอาด
แต่ก็พลาดถลำเกิดลำเข็ญ
รักช่างยากเกินไปให้อยู่เย็น
น้องคงเห็นแต่ตรมจมน้ำตา

สิริวตี
 

กลั้นน้ำตาลงอกมิตกหน้า
เจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งใจสิ้น
ทุกคืนค่ำพร่ำไปมิได้ยิน
ห่างถวิลแล้วเหินมิเมินมอง

เจ็บที่ตัวเจ็บอยู่ยังรู้หาย
เจ็บมิวายเจ็บใจหม่นไหม้หมอง
เคยดูดดื่มรสหวานกว่ากานท์กรอง
ก็ลืมน้องลืมวันพลันลืมปี

สิริวตี