เปล่งแสงเสี้ยวนาทีใดไหลร่วงผ่าน
ประดับย่านทั่วฟ้าเวหาหาว
ทาบทอแทนพริ้มพรายประกายดาว
ยั่วหยอกราวราตรีหนีพระจันทร์

สิริวตี
 

ชั่วขณะประกายที่แสงส่อง
กระซิบซ้องประสานม่านราศี
ดุจมายวนยั่วเย้าเคล้าฤดี
แล้วก็หนีผ่านภพจบบรรยาย

สิริวตี
 

จิตรกรรมสร้อยแสงแดงฉายฉาน
งามตระการผ่านฟ้าฝ่าเวหน
ประกายวาบผ่านวับพลันดับตน
ดุจร่ายมนต์กลซ้อนซ่อนความงาม
สิริวตี
 

ยามสดับกวีวรรณอันวับไหว
เริ่มประดับเพียงในใจเราสอง
ดุจแทรกรักปักลงคงปรองดอง
เพื่อสวมซ้องดังบทบาทนาฏกวี

สิริวตี
 

บริบทเจ้าประเลงเปล่งสักขี
รสฤดีชื่นสวาทพาดเวหา
ประทับแนบทุกเช้าค่ำฉ่ำอุรา
ร่วมกำหนดกฎชะตาท้าจักรวาล

สิริวตี
 

วับวับแววหวิวไหวในดวงจิต
สาดแสงชิดสวมไว้ให้ประสาน
จากว่างเวิ้งภพจักรตระหนักกานท์
ยังฉายฉานคืนวันนิรันดร

สิริวตี