มาจะกล่าวบทกระทู้
มีแม่หมูอ้วนใหญ่ใฝ่หรรษา
เทพนำหนุนบุญสนองครองพารา
ฮ่าฮ่าฮ่าหัวเราะเคาะยินดี

ไล่กรมเมืองเปลืองตังค์ออกทั้งชุด
คว้าเยี่ยมยุทธ์สมาร์ทแมนมาแทนที่
รีบรัวฆ้องร้องป่าวประชาชี
บอกเมืองนี้มีปราชญ์ฉลาดดัง

ถึงวันหยุดสุดชื่นตื่นเช้าตรู่
ฟอกสบู่ถูฟันคันเกาหลัง
พอกแป้งร่ำอมราหน้าขาวจัง
ลิปสีปลังทาปากลากคิ้วลอน

พาเพื่อนหมูคู่เฮเตร่เตร็จ
เลือกหาเทปคาสเซ็ทเสียงกระฉ่อน
เนื้อน้ำดีมีชื่อระบือกลอน
ม้วนด้อยอ่อนหมดไฟเมินไม่เอา

ณ ห้างนั้น
เสียงคนธรรพ์น้าวโน้มโฉมเฉลา
บรรเลงหนักรักรุกบุกผ่อนเบา
ยอมโอนอ่อนร้อนเร่าโถมเข้าแทง

เสียงดาบสสดใสในเถื่อนถ้ำ
ปากพึมพำร่ายเวทวิเศษแสง
ความเก่ากรุบุราณชาญแสดง
ไร้รุนแรงชวนฝันสู่บรรทม

เสียงครืนครืนคลื่นซัดหาดทรายซ่า
รจนาวารินระบิลสม
ระเรื่อยเลาะเซาะฝั่งหลั่งคำคม
จนจ่อมจมลงดิ่งติ่งดวงมาน

หมูจะเอาเช่าเทปเครปหวานนี้
เบื่อมโหรีปี่พาทย์ระนาดด้าน
เสียบเครื่องเปิดเถิดเทิงระเริงงาน
จุดสว่างกลางชานสำราญเอย

รพีกาญจน์

เหาะจากสรวง ล่วงฟ้า ลอดอากาศ
ตามพิฆาต แตกหัก กับยักษี
อาจจำแลง แปลงร่าง สร้างกายี
เป็นภูมี หน่อไท้ ในต่อมา

ลั่นออกปาก วากย์เหวย เผยพระขรรค์
จอมสวรรค์ โกรธกริ้ว ถึงคิวฆ่า
ปราบทุศีล กินเนื้อ เถือสัตตา
ใช้เวรา อย่าโวย เชือดโดยดี

ยินยอมง่าย ดายดื้อ ใช่คือยักษ์
กระชากชัก กระบอง เสียงก้องถี่
องค์บุรันทร์ ชั้นไหน ใคร่ต่อตี
วิชามี สามเข่ง เบ่งทำไม

อมนุษย์ พูดกวน ชวนทะเลาะ
จำต้องเฉาะ ศีรษะ ฉะหัวใส
เหล่าคนธรรพ์ บรรเลง เพลงทันใด
หลานหลับไหล คดคู้ มิรู้ตัว

ตาเล่าฟัง นั่งลุก สนุกสนาน
เป็นนิทาน กาลก่อน สอนดีชั่ว
ดีดังยิ้ม พริ้มผ่อง มิหมองมัว
ประจักษ์ทั่ว งามเด่น เช่นเทวัญ

จะชั่วดี มีได้ ในหนึ่งร่าง
ควรเลือกข้าง ห่างทุกข์ ชิดสุขสันต์
หากชั่วร้าย หมายโจม จ้องโรมรัน
ควรอดกลั้น บั่นทอน ด้วยพรธรรม

รพีกาญจน์

ร้อนความดันไม่ปกติ เห็นยักษ์เทวดา อะไรก็ไม่รู้

๐ แม่ไก่เรียกกุ๊กกุ๊ก             ส่งเสียงปลุกลูกยามเช้า
ก่อนสางรางเลาเลา             นำพาเจ้าออกหากิน

๐ เห็นเหมาะเลาะกอไผ่         ตรงพุ่มไม้ใต้กระถิน
มากมดแมงไต่บิน               คุ้ยเขี่ยดินขุมไข่กอง

๐ พี่ใหญ่ไล่จิกแกร่ง            ได้เหยื่อแบ่งปันน้องน้อง
รู้รักดีปรองดอง                  ชูคอร้องพบผองภัย

๐ เลียบตรงริมตลิ่ง             บางตัววิ่งล้อเล่นไล่
แม่เห็นแสนตกใจ               หยุดอย่าใกล้อันตราย

๐ เราไก่ใช่คือสัตว์              ที่ถนัดการดำว่าย
พลั้งพลาดอาจถึงตาย          ดูซิสายน้ำไหลแรง

๐ ลูกไก่ทั้งหกตัว                ขยาดกลัวเงียบยืนแหยง
ลูกไก่สุดท้องแซง               รี่แสดงให้แม่ดู

๐ และแล้วมิคาดฝัน             เจ้าเจี๊ยบพลันพลัดตกสู่
ก่อนตายหายจมคู               จึงรู้ซึ้งถึงคำเตือน

๐ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...(ข้อใดไม่เข้าพวก)

ก. รู้น้อยอย่าอวดฉลาด         ข. ความประมาทคือความตาย
ค. เชื่อแม่ไก่ไม่มีอันตราย      ง. สิ่งที่ท้าทายพาสนุก

                 ๐ รพีกาญจน์

๐ หยิบจากบันทึกการสอน ชั้น ป. 2 ปี 2528 มาวางครับ

ทุกทุกคนทำการบ้านเสร็จนะ
มาสิจ๊ะลุงเฒ่าจะเล่าขาน
เอ่ยคำว่าสาธกยกนิทาน
ให้ลูกหลานตั้งจิตคิดคำนึง

กาลครั้งก่อนเวลานานมาแล้ว    มีนกแก้วตัวผู้อยู่ตัวหนึ่ง
เที่ยวเร่ร่อนจรไปตามใจพึง    ชอบทะลึ่งแย่สุดคำพูดทราม

พอได้พบนกสาวขาวนวลไข่   โฉบเข้าไปรำเพยเอื้อนเอ่ยถาม
ดุจดวงเดือนเหมือนดาราชมว่างาม   เพียรฝากความรักคิดถึงจนซึ้งทรวง

พูดตลกอกหักถูกรักเดาะ   ออดออเซาะเหยาะยานหวานห่วงหวง
ฮามเช้าสายบ่ายเย็นเห็นพุ่มพวง   จนเลยล่วงดื่นดึกนึกถึงเธอ

นกน้อยเอย...ไหนเลยเคยรู้เท่า   มึนมัวเมาเชื่อคำย้ำเสนอ
แรกรักเริ่มเริ่มรักแรกแปลกจริงเออ   จึงพร่ำเพ้อเอิกเกริกมิเลิกลา

จะกล่าวกลอนพรพจน์บทต่อไป   หัสนัยท้าวเห็นไม่เป็นท่า
แผลงศรดำกำราบอาบพิษยา   กวาดอักขราหมดภพจบแจ้งจริง

"สัตว์มนุษย์สุดนิยมที่ลมปาก   ถ้าหวานมากใจขมเที่ยวชมหญิง
เกิดชาติหน้ายากเข็ญต้องเป็นลิง   ชายก็ทิ้งหญิงเลือนเพื่อนไม่มี

อันชายดีมีแน่แต่น้อยนัก   เขาจะรักจนตายมิหน่ายหนี
ยากเทียบรักของชนกชนนี   ฝากวจีให้จำก่อนอำลา"

จบแล้วหนอขอหยุดตรงจุดนี้
หลับฝันดีเช้าเบิกบานนะหลานจ๋า
โธ่...หนูคงสงสารนกตกน้ำตา
ยังน้อยกว่าน้ำตาตกในอกลุง

รพีกาญจน์

           หลานทั้งสอง ของปู่ คู่กับย่า
           อีกสองคน ของตา ยายหน้าเฒ่า
           ค่ำคืนนี้ มีนิทาน แต่นานเนา
           มาซิมา ข้าจะเล่า ให้เจ้าฟัง

กาลครั้งหนึ่งเมื่อใดบอกไม่ถูก     ยังมีลูกแกะขนยาวขาวสะพรั่ง
เดินรุกริกยิกตาน่ารักจัง            ไร้ระวังลำพองท่องลำธาร

มีหมาป่าน่าชังยืนจังก้า             หมายจับเป็นภักษายอดอาหาร
หาเรื่องราวกล่าวไปนิสัยมาร        "เจ้าอาจหาญกวนน้ำขุ่นทำไม"

ลูกแกะน้อยถอยพลันสั่นสะท้าน    "ข้าแด่ท่านกูรูผู้ยิ่งใหญ่
โปรดได้คิดนิดหน่อยค่อยพูดไป    ว่าน้ำไหลเชี่ยวกรากจากท่านมา"

หมาป่างงตรงเข้าร่างเร่าร้อน        "เมื่อปีก่อนเอ็งซ่าก่นด่าข้า"
"ไม่จริงดังทั้งเพเจรจา               หนูชันษาอ่อนวัยได้ห้าเดือน"

"งั้นพ่อเอ็งแน่เลยเคยด่าเถียง       ฟังสำเนียงหัวหางท่าทางเหมือน"
กระโดดงับจับกัดสะบัดเบือน      ขนกลาดเกลื่อนตาพับชีพดับลง

ท้ายคำกลอนสอนไว้ให้รู้ว่า           ผู้ด้อยกว่าตัวนิดไร้พิษสง
หากพลาดพลั้งหนังเนื้อถูกเถือองค์   ยากดำรงอยู่ได้ท่ามภัยพาล

          เงียบนิ่งนาน หลานปู่ตา หน้าสีเศร้า
          น้ำคลอเบ้า(ตา) ย้อยลง ให้สงสาร
          กรรมแรงจัด ตัดรอน แต่ก่อนกาล
             จบนิทาน แค่นี้ สวัสดีเอย

       "เมตตาอุปถัมภิโตโลเก...เมตตาธรรมค้ำจุนโลก"
             ธัมมะของผู้บริหารและนักการปกครอง

                      รพีกาญจน์

มุมานะตระหนี่แถมถี่เหนียว
กินมื้อเดียวข้าวเปล่าไส้เน่าเหม็น
ผอมกะหร่องท้องผูกติดดูกเอ็น
หมอว่าเป็นเลือดพิษหมดสิทธิ์ยา

มีของขายหลายอย่างห้างสวนไร่
จะมอบให้ลูกลูกเรียกปรึกษา
หมดอาวรณ์ก่อนพ่อมรณา
หนึ่งร้านค้า"คนพี่"รี่จะเอา

สวนลำไยใบหนาร้อยกว่าต้น
ติดถนน"คนกลาง"อ้างของเขา
สิบกว่าตัววัวสาวสีขาวเทา
"น้องคนเล็ก"นั่งเศร้าจำเอาไป

คนพี่ค้าขายคล่องเงินทองเพิ่ม
สร้างต่อเติมขวาซ้ายขยายใหญ่
คราพลั้งพลาดขาดทุนหมุนกำไร
พอมีกินอยู่ใช้ไม่อับจน

ส่วนคนกลางวางแผนพ่นใส่สาร
ดอกช่อบานสะพรั่งกะหวังผล
หักปุ๋ยยาอาหารแรงงานคน
ส่งดอกต้นเครดิตเหลือนิดเดียว

น้องคนเล็กเลี้ยงไล่ไปทุ่งหญ้า
พักนอนรอนแรมป่าหน้าแห้งเหี่ยว
วัวตกลูกทุกปีไม่มีเบี้ยว
เล็มหญ้าเขียวดื่มน้ำริมลำธาร

ห้าหกปีมีวัวมั่วแต็มแหล่ง
จึงจัดแจงแบ่งขายครึ่งหนึ่งหาร
ตัวห้าหมื่นร้อยตัวถัวกลางดาน
โอนห้าล้านเข้าแบ๊งก์ยิ้มแฉ่งตู

ผ้าติดเนื้อเสื้อปอนปอนเร่ร่อนร่าง
หมวกปีกกว้างย่ามเฉียงไหล่เอียงลู่
คีบเกิบหนังหลังเห็นน่าเอ็นดู
เลี้ยงวัวหมู่แท้"ผ้าขี้ริ้วห่อทอง"

รพีกาญจน์