(มาณวกฉันท์ ๘)ด้วยวะ"อริชญย์" ถิ่นคฤหะใหญ่
กลอนกวิไทย ชวนมิตรเพลิน
ร้อยวจะรัด อัตถเจริญ
ตามบทเดิน บรรพนิทาน-
วากยะฝรั่ง ฟัง ฤ ก็งง
แต่ดนุม่ง จิตตะประสาน
กว่าจะสำเร็จ เสร็จ ฤ ก็อาน
เชิญมิตรกานท์ ได้ทัศนา
http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=24932.msg199312;topicseen#msg199312เกริ่นถิ่นอภิไกล ในพนะลึก
มากดรุพฤกษ์ ใกล้ชลธาร์
มียุวะลิง พิงสริรา
พึ่งรุกขา ปราศระทม
กึ่ง ณ ละหาน ธารชลนี้
ปรากฏมี ผืนเกาะอุดม
หลากผลไม้ ให้อภิรมย์
ลิงก็นิยม วนจรมา
ยามกระเพาะกิ่ว หิวภัต์ตหาร
ลิงก็ทะยาน โผนสริรา
โดดเหยาะเหยาะเหยง เร่งบทคลา
ลัดเลาะศิลา ข้ามชละลัย
สู่เกาะพิเศษ เขตบริบูรณ์
มากภัตพูน เปรมดิหทัย
กินผลหมาก รากดรุไว
อิ่มก็คระไล กลับคฤหะรัง
ข้างชลคลอง สองจระเข้
พิศ ก็อุเหม่ ! เจ้ายุวะกัง
แสนเกะกะตา วานรจัง
จับ ฤ ก็พลั้ง พลาดเพราะมิทัน
อยากจะขย้ำ อ้ำเพราะวะแค้น
ลิง ฤ ก็แสน ว่องกะยะหัน
เพียรตริพินิจ คิดกลสรรค์
จับกปิอัน เชาวน์เชวง
จระเข้เมีย-ผัววางแผนการร้ายแล้วทินหนึ่ง จึ่งภริยา-
แร้ภณะว่า "นี่แน่ะตะเอง
เราจะระรื่น ครื้นรตะเครง
ด้วยกลเจ๋ง น้องดำริมา
ในตะละวัน นั้นน่ะกบิล
ย่างเหยาะเลาะหิน ข้ามชลธาร์
พี่ก็จำแลง แสร้งสรีรา
หนึ่งกลว่า หินบ่มิติง
จังหวะกบิล ผินกะยะโจน
พี่ ฤ ก็โผน ด้วยพละจริง
กัดและกระชาก ลากยุวะลิง
ปลิดชิวะทิ้ง เป็นภัตเรา"
ภรรดะตะโขง โผลงวทะ "โอ้!
เลิศซะ อะโห! เลยยุพเยาว์"
จักสมจินต์ กินภัตเหลา
ร่างสริร์เจ้า เชาวน์กบิล วันปฏิบัติการ @ จระเข้ผัว:-
ครั้นทินใหม่ ไคลบ่มิช้า
แฝงสริรา แอบพะกะหิน
รอยุวะกัง หวังจิตกิน
ชีวะจะสิ้น แล้วล่ะทโมน @ กบิลน้อย:-
ฝ่ายยุวะลิง วิ่งคละกระโดด
หยุดพิศโขด ยั้งมิกระโจน
ด้วยเพราะตระหนัก ลักษณะโนน
ผิดกะกระโน้น ท่าจะมิดี
คงอุปเท่ห์ เข้ทวิหลอก
หมายจะขยอก กายะสรีร์
ตั้งสตินึก ตรึกตริวิธี
รอดภัยนี้ อย่างสุขุมาล
พลันก็ตะโกน โยนพจนา
"โอ้วะศิลา ทุกข์ ฤ สราญ"
เข้ ฤ ก็ไป่ ไขภณะขาน
กริ่งกปิชาญ รู้กลตน
จึ่งยุวะลิง ยิงภณะต่อ
"แปลกอุระหนอ จิตตะฉงน
มิตรศิลา ท่าจะพิกล
เลยบ่มิสน ต่อวทะกัน" @ จระเข้ผัว:-
ข้างจระเข้ เขวหฤทัย
แม้นผิวะไม่- ตอบพจะมัน
เล่ห์กลเรา เฝ้าพิระสรรค์
อาจภิทะบรร- ลัยะกระบวน
จึ่งรยะเร่ง เปล่งวทะรี่
"เราน่ะฤดี สุขะกระสรวล"
ด้วยเพราะวะเขลา เบาจิตครวญ
หลงพจะชวน เชาวน์สวา @ กบิลน้อย:-
พลันก็สว่าง กลางมนใน
กุมภิลใหญ่ แฝงสริรา
หมายจะมล้าง ม้างอัตมา
เป็นภัตตา ให้สุขมน
จึ่งวทะเอ่ย "เหวย! กุมภีล์
เรากปินี้ พร้อมสละตน
ด้วยเพราะวะเจ้า เชาวนท้น
จิตตะจำนน เล่หะอุบาย
กุมภิล์ก็โปรด โอษฐเผยอ
เราจะมิเก้อ โจนสริร์กาย
เป็นภัตะกิน สิ้นชิวะวาย
ตามวัฏสาย โซ่กระยะหาร" @ จระเข้ผัว:-
ฝ่ายกุมภีล์ ดีหฤทัย
เร่งกระทำไว ตามกะปิชาญ
หมายจะกระชาก พรากวิญญาณ
ไม่พิเคราะห์ทาน เหตุและผล
@ กบิลน้อย:-
เยาวแสม แหม่! ก็สราญ
โดดย่ำกบาล มารอริตน
สองบทถีบ รีบจรดล
สู่ภพบน พ้นภยพาล
แล้ววทะบอก ตอกอุระแร้
"เจ้าน่ะก็แค่ ตัวมหุฬาร
มีพละมาก ยากจะประมาณ
แต่ ฤ จะทาน เชาวนเรา"ศรีเปรื่อง
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖
ปล.
ม่ง = มุ่ง
เข้, แร้, กุมภิล, กุมภีล์ = จระเข้
กบิล, กปิ, สวา, กัง, แสม, วานร, ทโมน = ลิง
ดรุ, รุกขา = ต้นไม้
ทิน = วัน
ตะเอง แผลงจาก ตัวเอง (แสลงเด็กวัยรุ่น)
ตะละ แผลงจาก แต่ละ
สุขุมาล = ละเอียดอ่อน
