หวนนึก
.....
เช้ามืดของหน้าฝน..หล่นเป็นสาย
สักพักคลายเม็ดห่าง..ระหว่างร่วง
นอนห่มผ้ามิดเท้าหนาวถึงทรวง
แม่คงห่วงห่มหัว..กลัวหวัดกวน
...
วันหนึ่งในสายฝน..ใครคนปลุก
ลุกเลยลุก..มะม่วง..ร่วงเต็มสวน
''แม่ขา''หนูไปนะเพื่อนมาชวน
แล้วห้ามป่วนบ้านใครจำให้ดี
..
รับรองแม่..แน่นัก..ไม่ลักเด็ด
อีกสองเดือนเลขเจ็ด..แล้วนะนี่
หนูมิเด็กแล้วเเม่แก่อีกปี
แปดกุมภาปีนี้..นั่นยังไง
..
เสื้อหนาหนาเน้นยาว..ยันตาตุ่ม
แถมเดินอุ้มชายเสื้อ..เผื่อกางใส่
เพื่อนมันค้อนจนขื่น..ยืนข่มใจ
เปลี่ยนตัวใหม่..ได้ไหมโคตรรำคาญ
...
ตะกร้าเอ็งอยู่ไหนไปหยิบถือ
เอาใส่มือไปด้วยช่วยไขขาน
ใบเก๋ไก๋ใบใหม่..แม่ให้วาน
ยืนนิ่งนาน..แบบนี้ไม่มีมา
..
รีบรีบเดินเดี๋ยวรู้.บ่นอยู่ได้
ข้ามีใส่..ไม่บอกเอ็งหรอกน่า
นึกไม่ถึงอึ้งแน่แกอย่าช้า
เสียงซ่าซ่า.ซาซา..ซบเซาลง
...
เก็บลูกโน้น..โน่นนะนั่นหัวเหลือง
เพื่อนชำเลือง.ครางหือ.มือหยิบส่ง
ฉลาดจังอีนี่บอกตามตรง
ตอนมา..งง..เสื้อยาวราวชุดนอน
....
ก็หาถุงไม่ทันนี่หว่า..
เออ..วันหลังเอามั้งวะ..