...ฝากจันทร์ถามใจ...
.
มโหรีหลังบ้านประสานก้อง
กบเขียดร้องเกรียวกราวทุกคราวค่ำ
จิ้งหรีดรับขับเสียงเคียงระบำ
แต่คนฟังระส่ำระกำใจ
.
กาลหมุนกลับสู่ห้วงหนึ่งทรวงหนาว
มองเดือนดาวลอยลิบกะพริบให้
ชะเง้อชะแง้แลหาฟากฟ้าไกล
เหงาเหมือนกันบ้างไหมคนไกลตา
.
มโหรีสามทุ่มเงาสุมหาย
เสียงตามสายเงียบลงตามพงหญ้า
หิ่งห้อยคอยกระพริบบางเวลา
มองเมียงหาหายลับคงหลับนอน
.
คงเหลือเพียงคนเหงากับเงาโศก
กิ่งไม้โยกฟังเสียง..เถอะเคียงหมอน
แม้นมิเห็นอย่าขม..สายลมวอน
เสียงเคยอ้อน..นอนนะ..อย่าระแวง
.
อยากจะหันหน้าหลบมิพบซึ้ง
ความคิดถึงยังหมายเพ็ญฉายแสง
ที่เราสอง สัญญา สบตาแจง
มิเคยแบ่งสายใจห่างไกลกัน
.
แต่ความเหงาเข้าแทนอ้อมแขนพี่
ค่ำคืนนี้..พี่จ๋า กลับลาหัน
ฝากคำถ้อยร้อยใจไปกับจันทร์
รักนิรันดร์ ทำไมถึงได้ลืม?
.
พิณจันทร์
๑๘ เมษายน ๒๕๕๘