ช่วงหนึ่งของชีวิต
ตอนที่1..
....
ฟ้าเป็นสีดอกเลาอย่างเขาว่า
อกอ่อนล้าเมื่อนึกถึงความโง่เขลา
จดหมายฉบับนั้นส่งนานเนา
หลายชั่วโมงกับการเฝ้า..ชะเง้อคอ
....
รู้ไหมใจจะขาดเสียให้ได้
น้ำตาไหลจวนจะเหือดแล้วหนอ
ไม่หิวน้ำหิวข้าวเอาแต่รอ
แหงนมองฟ้าเหมือนจะขอให้เขามา
..
คุณไม่รู้เรื่องราวสุดร้าวฉาน
เมื่อเย็นวานพ่อตะหวาดเหมือนจะฆ่า
แม่ร้องโหเมื่อฉันเปล่งวาจา
อยากจะเก็บเสื้อผ้า..หนีเหลือเกิน
...
มอศอห้า..เทอมปลายเสียดายนัก
พ่อแม่ทำงานหนัก..อยู่นานเนิ่น
หาสตางค์ส่งให้ใจยับเยิน
ลูกมัวเพลินกับผู้ชายน่าอายแท้
...
อีกสองเดือนเท่านั้นฉันก็ผ่าน
กลับวิ่งตกวิมาน..หมดทางแก้
สิ่งที่คิดที่ฝันมาผันแปร
ที่แน่แน่..ฉันเหมือนลูกทรพี
....
พ่อแม่พูดเท่าไหร่ไม่นึกถึง
กับลึกซึ้งคำเธอ...ทิ้งศักดิ์ศรี
ทิ้งการเรียนทิ้งหนังสือสิ่งดีดี
นาทีนี้..ยิ่งคิดยิ่งทรมาน์
..
อ่านตอน2ต่อจ้า