กลอนเปล่า..

คิดถึงเพียงเธอ

๏ ริ ม ช า ย ฝั่ ง ต ะ วั น อ อ ก..
ใต้ร่มสนอันหนาทึบ คงพอจะช่วยทุเลาเบาบาง..จากตาวัน
ซึ่งกำลังแผดเผาทะเล ณ เบื้องหน้า..แต่ใบสน..ยังส่ายร่ายเริงระบำ
พลิ้วสายลมกระซิบหาดทราย..แผ่วครวญเป็นเพลง

๏ เกลียวคลื่น..ระลอกแล้วระลอกเล่า
เรียงบรรจงฟองพราย..จูบเม็ดทรายผ่องนวลขาว
ก่อนที่จะไหลลู่..กลับคืนหลัง พลอดชายฝั่งสุดตลอดฟ้า

๏ ค ว า ม ร้ อ น ที่ รุ ม เ ร้ า..
เหมือนคลายจางบางลง..เพลงคลื่นกระทบฝั่งคงสะเทือนถึงสวรรค์
ชวนคนธรรพ์ออกมา..บรรเลงพิณ..ละเมียดหวาน
แผ่นฟ้า..ไม่ไกลเกินเอื้อม ค่อยค่อยหยิบมาวาง..พลางกอด
สัมผัสนุ่มที่รู้สึกได้..ผ่านสายลมและแสงแดด..อวลทะเล

๏ ค ลื่ น รำ พึ ง เ สี ย ง ก ร ะ เ ส่ า
ความคิดถึงไม่เคยจางหาย..ท้องฟ้าสีครามงดงามเช่นทุกครั้ง
นกนางนวลพะนอคู่..ร่อนลงทักทายผิวน้ำ ปรายสะเก็จแลระยิบระยับ
แล้วกระพือปีก..พลางกระโจนทะยานสู่หยาด..นภาลัย
สวรรค์บนหาดทราย..คนชายฝั่ง และ เสียงเพรียก..แห่งทะเล

๏ หนึ่งวันกับรอยยิ้ม..ของไอเย็น
หยดบางบางประโลมผิว พร้อมเสียงสายลมละเมอ
ยอดสนยังคงกวัดกวัก..คลื่นเล็กใหญ่ลูบไซ้..หาดทราย

๏ ริ ม ช า ย ฝั่ ง ต ะ วั น อ อ ก..
หอมรัญจวนสนธยาโชยละมุนมาแต่ไกล..นางนวลบินควงรวง..คืนรัง
เก็บทุกเรื่องราวบนความทรงจำ...อีกครั้งที่คิดถึงเธอ..มาหาเธอ
ไม่เคยมีคำว่า “ผิ ด ห วั ง”..รักเธอนะ....ทะเล๚ะ๛
คอนพูธน®

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอนเปล่า.. (อ่าน 3501 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้