ชีวิตลุ่มลุ่ม-ดอนดอน
..of..กวีชาวบ้าน..
......
.เห็นใจกันสักนิดนะฟากฟ้า
หลายสิบปีผ่านมาเหนื่อยเหลือที่
ท่านมีเมฆเป็นอัญมณี
ส่วนสายลมคือเวทีสัมมนา
...
ดาวน้อยใหญ่ขวักไขว่โกลาหล
ลอยหมุนวนชนกันแสนหรรษา
แม้แต่นกยังผกผินผ่านดารา
แล้วตัวข้ามีสิ่งใดตั้งใจฟัง
..
แค่บ้านเล็กรูหนูดูหายาก
ความอดอยากมากมายตะกายหวัง
ทรัพย์สมบัติหามาด้วยกำลัง
ห้าสิบปีมีแต่พังทั้งชีวี
...
แหงนมองฟ้าคราใดใจกระอัก
ครึ่ง...ศตวรรษสิ้นศักดิ์ไม่มีศรี
ชีวิตเหนื่อยเฉื่อยชา...หาพอดี
ใครใครมีแต่สิ่งนั้นฉันแค่..มอง..