อยากมีคนคิดถึงจึงเขียนสาร
จากวันวานพานพบประสบสรวง
เกิดหลงรักปักตรึงซึ้งแดดวง
เขาคงมีคนควงช่วงผ่านมา
กลับมาคิดถึงเขาเศร้าใจแท้
แสนย่ำแย่แก้อย่างไรใจโหยหา
เกิดหมกมุ่นขุ่นแค้นแน่อุรา
เจ็บแสบพร่าสับสนหม่นฤทัย
แอบมองทางว่างเวิ้งเถิดเทิงถอย
คนเฝ้าคอยน้อยจิตผิดแผกไหม
ร่ายอักษรกลอนกานท์ร้าวรานใจ
ลุ้นอยากให้เขาอ่านกานท์ลงวาง
ไม่ต้องบอกออกมาลีลาหรู
ไม่ขี้ตู่เชื่อได้จริงใจบ้าง
ทุกเรื่องล้วนควรใคร่ไม่ระคาง
ทุกเรื่องต่างตอบต่อรอชี้แจง
หากชอบฉันหรือไม่เมื่อได้อ่าน
อย่ารำคาญว่าใดใจแสลง
ถึงน้ำเน่าหวังด่าอย่าเสียดแทง
มิเสแสร้งแสดงออกบอกตามนั้น
อยากมีคนคิดถึงจึงเขียนผ่าน
แม้ไม่หวานหยาดเยิ้ม ให้เคลิ้มฝัน
อย่าหัวเราะเยาะเล่นเป็นสำคัญ
เพราะตัวฉันแต่งจากจิตคิดถึงคุณ
วิริน
๔/๕/๕๘
