พานิชมิตรภาพ..ในอดีต
.......
ผมสลวยสวยใส..วัยสิบสี่
ยืนลุกลี้ลุกลนจนเศร้าสร้อย
ผิวผุดผ่องเป็นยองใยไร้ริ้วรอย
ยืนตาปรอยน้อยใจในไมตรี
..
พานิชมิตรภาพ..คาบหนึ่งนั้น
ไม่เคยคิดเคยฝัน..มาเรียนนี่
สอบเข้าอื่นมิติด..ค่ะปีนี้
โรงเรียนดีพ่อย่ำ...คำสั่งมา
....
เรียนการขายลูกเอ๋ย..ท่านเอ่ยไว้
เรียนทำไม....ศิลปะไม่เข้าท่า
เรียนจบไป..ไร้เกรดเสียเวลา
เรียนพานิชดีกว่า..น้ำตาริน
..
หนูรักศิลปะ..นะพ่อค่ะ
ก็เลิกสะ..สิลูกลืมให้สิ้น
พ่อไม่รู้หรอกว่า..ฟ้าโสภิณ
เมื่อลูกได้สูดกลิ่น..รูปกานท์กลอน
...
ทั้งวาดภาพเขียนกวี..นี่ชีวิต
พรหมลิขิตขีดเส้น..เน้นย้อนศร
สามสิบปีมีใจ....ใฝ่อาวรณ์
นั่งขอพร..จากฟ้าคราค่ำคืน
..
เด็กหญิงกฤตติกา..ยืนตาเศร้า
ไร้เพื่อนเก่า..เหงาใจหน้าไม่ชื่น
โรงอาหารยามนี้..ไร้ที่ยืน
เด็กใหม่หัวใจขื่น..ฝืนฝืนยิ้ม