...นกในเมือง...

แม้นมีปีกโผไปก็ใช่ที่
เขียวขจีทุ่งกว้างนำทางผิน
หากแต่เสียงวันนี้ที่ได้ยิน
ที่ทำกินแผ้วถางบ้านนางไพร

จึงเห็นนกเหินฟ้าลอยอากาศ
สาแหรกขาดมิมีที่อาศัย
จึงเห็นนกทั้งหลายเกาะสายไฟ
ตามเมืองใหญ่ใต้หลังคาหน้าต่างนอน

ก็มิได้สุขนักที่พักนั่น
สุดจาบัลย์เงื้อไม้มาไล่ถอน
เจ้าของบ้านมิให้อาศัยคอน
ต้องบินจรเรื่อยไปเข้าในเมือง

เคยอยู่ควันหมอกขาวเมื่อดาวตก
สว่างปกตะวันก็พลันเหลือง
หมอกสีขาวมองไปให้ประเทือง
แต่หมอกเขื่อง เหมืองรถยนต์ ช่างหม่นมัว

อยากจะกลับทุ่งไพรที่ใหญ่กว้าง
กลับเวิ้งว้างทางนั้นพลันสลัว
ทั้งรีสอร์ทป่าจองเป็นของตัว
มองถ้วนทั่วต้นไม้แทบไม่มี

รุ่งทิวาฟ้าสาง...เลือนลางนัก
อนุรักษ์ เท่าไหร่เหมือนไล่ผี
หายสักพัก มาใหม่ ไร่ผู้ดี
หมดวิธี มาไล่ นกไปเอง

 

พิณจันทร์

.....สาธุ.....

สาธุธรรม วิสาขะ ไหว้พระเถิด
สิ่งประเสริฐ ทำไป ให้กระเตื้อง
ทำความดี พาชีวิต ให้ประเทือง
ดีต่อเนือง ก็เจริญ ดำเนินตน

มิเบียดเบียน ผู้อื่น ดาษดื่นสอน
สติจร มุ่งมั่น ทุกวันสน
ทำความดี เกื้อหนุน จุนเจือคน
ญาติพี่น้อง ทุกหน..หมองหม่นแล

โบราณท่านกล่าวไว้ในมนุษย์
บริสุทธิ์ แรกเกิด ประเสริฐแน่
หากเติบโตในถิ่นตีนมือแป
คงย่ำแย่ทำอะไรก็ไม่เป็น

หากแม้นมีมานะถ้าขยัน
อยู่ไพรวัลย์อยู่ไหนก็ได้เห็น
ความพอเพียงพอดีก็อยู่เย็น
กายใจเข็ญเข้าวัดขจัดมาร

ถึงวันพระละเว้นประเด็นชัด
ห้ามฆ่าสัตว์หากินทุกถิ่นฐาน
ห้ามโกหกลักทรัพย์บริวาร
ทำบุญทานแบ่งไปเหลือใช้กิน

วิสาขะพระใหญ่กราบไหว้เถิด
ล้างบาปเกิดทางใจให้หมดสิ้น
ต่างชีวิตต่างคนมีมลทิน
ทำบุญทานเป็นอาจินต์ทุกถิ่นเทอญ

พิณจันทร์
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘

...สาธุ....

กราบสาธุ ธรรมะ สละปล่อย
มิใช่น้อย ลาภยศปรากฏแสน
การปล่อยวาง ทุกสิ่ง ละทิ้งแดน
สิ่งหวงแหน ไม่มีที่ทุกคน

ท่องเที่ยงค้นอัตตาคำว่าสุข
ทั้งลองทุกข์ตัวเองข่มเหงหม่น
ทั้งอดข้าวอดน้ำ ทรมาณตน
หวังหลุดพ้นความทุกข์หาสุขมี

แต่ก็หามิเป็นเช่นนั้นไม่
เมื่อจิตใจครุกกรุ่นว้าวุ่นหนี
การปล่อยวาง นั่นแท้แลทางดี
ในทุกที่มีสุขอยู่ทุกทาง

ปฏิบัติตนอย่างไรถึงได้สุข
ปล่อยวางทุกข์อย่างไรถึงได้ส่าง
พระท่านสอนให้เดินในสายกลาง
ทุกทุกอย่างชั่วดีมีมากมาย

ความพอดี พอไหว ทำได้นั่น
มิบากบั่น เกินไปจนใจหาย
รู้จักพอก็งามอร่ามกาย
รู้จักอายความชั่วต้องกลัวเกรง

กราบสาธุ ครูบาท่านพาเขียน
เหมือนได้เรียนธรรมะลดละเก่ง
ผิดถูกใดให้เขียนเพียรบรรเลง
ขอขอบคุณครูกระเตงตนเองเอย

พิณจันทร์

........
ขอบคุณค่ะ ความรู้เรื่องธรรมนั้นยังห่างไกลแม้อายุอยู่ในวัยเข้าวัดแล้วค่ะ

....ปล่อยวาง....

สาธุธรรมกราบลงหน้าองค์พระ
ตั้งมั่นละเลวมั่วความชั่วหนี
แม้นเพียงแค่แลเห็นเป็นพาที
ดวงฤดีลูกนั้นมุ่งมั่นจร

อุบาสิกา คือแม่ ท่านแก่วัด
ปฏิบัติใจกายมิถ่ายถอน
ใบคุณงามความดี วัดบวร
พระท่านสอนแม่ทำงามล้ำเดิน
(..ฮ่าๆ ภูมิใจแม่ค่ะ..)

แม่ก็ยังมองเห็นลูกเป็นอยู่
ด้วยท่านรู้ลูกนั้นทุกวันเหิน
มิได้ใส่บาตรพระน่าจะเมิน
นานเหลือเกินเพลินใจมิใส่เลย
(..ฮ่าๆ จริงค่ะ..)

จึ่งได้ยินคำแม่ดูแลลูก
บุญมีปลูกไว้แล้วยังแผ้วเฉย
จะรอให้บุญมีหมดที่เกย
แล้วจะเอ่ยขอใครจะให้เรา

อยากจะได้บุญล้ำจงทำเถิด
หากว่าเกิดชาติใหม่ใช้บุญเก่า
แม้นมิรู้เกิดไหมก็ได้เนา
ทุกข์บรรเทาสุขใจเมื่อได้ทำ

ถึงวันพระละบาปมาทาบจิต
ใช้ชีวิตปล่อยวางทางระส่ำ
รู้ชั่วดี ธรรมะ ลดละกรรม
ดีน้อมนำ ล้ำทาง อย่าสร้างเวร

พิณจันทร์
๓ มิถุนายน ๒๕๕๘

***********
พอแล้วค่ะอา จบเหอะ ไม่มีอะไรจะขาย ขายเรื่องตัวเองแล้ว ฮ่าๆ
เมื่อนานมาแล้วค่ะ นานมากจริงๆ แม่พิณจันทร์ ท่านเข้าวัดปฏิบัติดี
เจ้าคณะอำเภอ(สมัยนั้นนะนานล่ะ) ท่านคัดเลือก แม่กับญาติ ไปวัดบวรกทม.ค่ะ
พิณจันทร์ รื้อเก็บบ้านไปเจอใบประกาศค่ะ อำเภอชุมแพ มี ๒ คน(ตอนนั้น)ภูมิใจ แฮ่ะๆ
..แม่จะบอกเสมอว่า ต่ายเอ้ยใส่บารตมั่งเด้อ ...