หนึ่งปีที่รอคอย
..
รอยเหยียบย่ำบนพื้นหญ้ามิสาเห็น
ลมกระซ่านกระเซ็นขนเย็นหนาว
ใบไม้หล่นโดนหางเสียงดังกราว
ก้านมะพร้าวหลุดร่วงร้าวทรวงใน
...
ตาละแม่มารศรีฤดีโศก
อกวิโยคยับเยินหมางเมินได้
มีตัวตนรู้สึกนะทรามวัย
รักหมดใจไปแล้วแก้วพุมเรียง
...
ตระบัดสัตย์ถนัดลือถือว่าสวย
จิตเจ้าป่วยมิโสภาอย่ามาเถียง
หน้างามงดจรดเท้ายามเราเมียง
น้ำจิตเดี้ยงเสียงใสแต่ใจร้าย
...
ยืนมองทุ่งเที่ยงคืนยังฝืนแข้ง
จนเรี่ยวแรงเริ่มล้าฟ้าสยาย
นกออกรังบินเฉียงปีกเรียงราย
เราเดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
.....
ด้วยตัวเจ้าจรจากยากหันกลับ
รักสับปลับสิ้นไร้ไม่เหลือค่า
ใจทั้งใจใยลืมเล่ากานดา
แม้คำลาน้อยนิดไม่คิดทำ
.....
เคยเดินทางนี้ทุกที ตลอดปีไม่มา