มิสบายแค่กายมิเท่าไร
แต่หัวใจไข้หนักกว่าวันก่อน
จะหลับตาตรงนี้กับที่นอน
ยังอาวรณ์เรื่อยไปไม่ลืมเธอ

ประหนึ่งพี่เคยกล่อมยามนอนหลับ
เสียงเพลงขับกล่อมส่งตรงเสนอ
แสนคิดถึงมากมายมิได้เจอ
หลับละเมอเรียกชื่อพี่...วันนี้จริง

สิริวตี


 

ยังตาบวมอ่วมจิตคิดตระหนก
น้ำตาตกถึงกันจวบวันใหม่
ยามนิทราเมื่อคืนแสนตื่นใจ
เพราะฝันไม่ค่อยดีกว่าที่เจอ

สิริวตี
 

มิเคยลืมปลื้มจิตยังคิดถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งหทัยใคร่ครวญหา
อยากจะสบจะมองทั้งสองตา
อิ่มอุราหลับสนิทนิจนิรันดร์

คราห่างไกลใจเหงาและเปล่าเปลี่ยว
เหมือนอยู่เดี่ยวมิมีใครแม้ในฝัน
กำลังใจก็หายสลายพลัน
น้ำตานั้นไหลหลั่งยังคร่ำครวญ

สิริวตี

ทุกคืนนั่งคอยรอคนต่อฝัน
หายไปไหนหลายวันมิเปิดเผย
หรือลืมแล้วรักเรารักเก่าเลย
ขอน้องเปรยตัดพ้อเขียนข้อความ

โอ้ว่าแสนระกำชอกช้ำจิต
ร้างลิขิตลืมหทัยมิไถ่ถาม
รอมาถักกลอนโยงทุกโมงยาม
มิกล้าตามกลัวเหน็บแล้วเจ็บใจ

ร้าวทรวงลึกเหลือเกินพี่เมินน้อง
ปวดที่จ้องเผาผลาญมานหมองไหม้
จุกแสนจุกอารมณ์ขื่นขมใน
เพราะอะไรไหนเล่าเป็นเท่านี้

สิริวตี
 

ใยต้องคอยใยต้องครวญให้ป่วนแปลก
ใยต้องแลกใยมิลืมทรงจำทั่ว
ใยยังรักใยยังหลงพะวงตัว
ใยพร่ามัวใยรอคอยเกิดน้อยจินต์

เห็นห่างหายกายลี้มิมีพบ
รักนั้นหลบแห่งใดให้ถวิล
ไฉนแปลกเปลี่ยนไปมิได้ยิน
คงสุบินเท่านั้นที่ฉันเจอ

สิริวตี

นอนนับดาวหมดฟ้าพาเศร้าโศก
คล้ายเริ่มใกล้เป็นโรคคนช่างฝัน
เหม่อมองเห็นหน้าพี่นี้ทุกวัน
รีบมาพลันคอยนานพาลน้อยใจ

สิริวตี

วันนี้แสนเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า
ขอพี่ยาอยู่เวียนเขียนกลอนกล่าว
บอกสักหน่อยว่าพี่มีเรื่องราว
ให้อ่านยาวทุกวันน้องนั้นคอย

คงลดเหนื่อยเมื่อยล้าคราคิดถึง
และเพิ่มซึ่งผ่อนคลายสบายหน่อย
โอ้นิทราพาจิตคิดเลื่อนลอย
หัวใจพลอยพองโตมโนนี้

สิริวตี
 ^^