แม้มีเถ้าธุลีกี่ร้อยฝุ่น
มาพร่างพลิ้วละมุนห่มอุ่นให้
หรือกลบหน้าคราวายมิหายใจ
ยังมิเท่าอุ่นไอละไมเธอ

สิ่งนี้หรือพร่ำเพรียกเรียกว่ารัก
สิ่งนี้หรือที่ประจักษ์ในใจเสมอ
สิ่งนี้หรือแม้มิสบมิพบเจอ
สิ่งนี้ยังละเมอทุกชั่วคืน

ห้วงเวลาผันผ่านนานและเนิ่น
ความรักยังดำเนินทั้งหลับตื่น
หยาดคำของใครใครไม่ชุ่มชื้น
เท่าหยาดรักที่เธอยื่นอย่างจริงจัง

สิริวตี

แสงอาทิตย์สาดส่องเห็นท้องฟ้า
คราวผ่านเย็นย่ำมาน่าใจหาย
เพราะอาทิตย์หลบเร้นมิเห็นกาย
กลัวว่าวายลับไปไม่หวนคืน

เธอก็เป็นแสงส่องห้องใจฉัน
แลกแสงปันกันไว้ไม่เป็นอื่น
ปลุกพลังหัวใจให้ชุ่มชื้น
ชีวิตก็ตื่นฟื้นอย่างเบิกบาน

สิริวตี

หยาดน้ำตาหยาดหล่นคล้ายฝนตก
ใครทำท่านรันทดนะคุณพี่
จึงเร่งมาเรียงร้อยสร้อยไมตรี
ด้วยกวีหวานหวานสำราญใจ

ขอได้โปรดอ่านดูและรู้นะ
น้องช่วยสร้างวาระที่สดใส
แม้คืนทุกข์ทรมานนานเพียงใด
จะเป็นเพื่อนฝ่าไปในทุกวัน

อย่าหวาดกลัวสิ่งใดมาไม่ถึง
ยังมีหนึ่งหนุนเกื้อความเชื่อมั่น
คือคุณค่าความดีที่สำคัญ
ทุกความทุกข์มลายพลันท่านอย่าลืม

สิริวตี

ฝากบางสิ่งระลึกเพียงนึกถึง
เพื่อครั้งหนึ่งทรงจำยังย้ำว่า
มีสหายมีไมตรีร่วมปรีดา
สานภาษา, ประดิษฐ์​เขียน​-คิด​ไว้

คือต้นทุนต้นทางที่ย่างก้าว
คืออุ่น, อ้าว, หนาวเหน็บที่เก็บได้
คือขัดเกลาที่เผชิญเมื่อเดินไกล
คือแนวทางใหม่ใหม่ให้เรียนรู้

ยังดำเนินตามรอยแห่งพุทธะ
หรือยังสืบสภาวะที่เสื่อมอยู่
ยังสุขทุกข์อย่างไรยามไกล, ดู
ยังตราตรูตรึกตรองรสของธรรม?

สิริวตี