.แม่..
...
ยืนตักแกงแข้งขาเริ่มล้าแล้ว
หมดแรงแจวแรงจ้ำเหนื่อยข้ามฝั่ง
สิบสองปีสี่เดือนเหมือนเรือพัง
พายด้วยหวังทั้งปวง..สุดหวงใย
..
เกือบอับปางกี่ครั้งกี่คราแล้ว
หลายดวงตาวับแววต้องแจวใหม่
ทุลักทุเลถลา..เซมาเซไป
หลายชีวิตมอดไหม้จำไว้..ลุก
..
บริวารล้อมกายกลับเปล่าเปลี่ยว
ทุกซีกเสี้ยวนาทีเหมือนมีสุข
หอบเรื่องราวร้าวฉานมาขานทุกข์
ไม่สนุกลูกรัก...หนักใจแท้..
..
จับพายงัดโงนเงนเอนซ้ายขวา
สุดปลายฟ้าทิศใดไกลเป็นแน่
ความชรามาเยือนยากเชือนแช
คำว่า..แม่..เป็นจนสิ้นลมหายใจ
..
