ลมหนาว

ยามเอยยามรอคอยช่างนานเนิ่น
ความเหงาที่เผชิญช่างผสาน
กับความหนาวประกอบท้อทรมาน
ลืมวิญญาณน้องแล้วหรือแก้วใจ

พี่หายนานน้องห่วงนะห่วงหา
โปรดบอกมายาจิตบิดพลิ้วไหน
อันลมหนาวร้าวรานมิผ่านไป
น้ำตาไหลรันทดหยดทุกครา

คืนละมุ่นอุ่นไอเพราะใกล้พี่
คืนวันนี้สุขข้างในให้รักษา
จะนอนหลับแนบสนิทสุขนิทรา
เพราะพี่มาหาแล้วเพริศแพร้วจินต์

อยากจะหนีหายหน้ามิมาพบ
แต่ทำใจยากหลบให้รู้สิ้น
ถนอมคำหวานไว้เพื่อได้ยิน
ด้วยชีวินลิขิตมิบิดเบือน

สิริตี

น้อยใจเหลือเกินมิกล้าบอก
มีคนลวงหลอกให้โศกศัลย์
ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูกัน
แค่ปากเท่านั้นหรืออย่างไร

คำพูดก็เพียงแค่ลมปาก
คำเขียนเพียรพากมากเขียนได้
แล้วที่บอกเล่าเพื่อเข้าใจ
นิยายเรื่องใหม่ใช่ไหมเธอ

สิริวตี

เดินโดดเดี่ยวเดียวดายไม่กลับบ้าน
แสนฟุ้งซ่านเจ็บจิตคิดเสมอ
หากว่าหมดวันนี้ที่ละเมอ
ฉันก็คงหลงเพ้อเพียงลำพัง

สิริวตี
 

เมื่อเวลาน้องงอนพี่อ้อนง้อ
ขอตัดพ้อตรงนี้พื้นที่เอ่ย
คิดจะขับไล่ไปยังไม่เคย
มีแต่พี่นั้นเฉยไม่เข้ามา

แม้จะลืมกันแล้วแก้วตาขวัญ
จะลืมวันลืมรักหวังรักษา
หรือจะลืมผูกพันกัลยา
จึงห่างหายบ่ายหน้าพาเหงาใจ

วันคืนผ่านผันเปลี่ยนเวียนเร็วนัก
และความรักพี่เวียนหมุนเปลี่ยนใหม่
ฝากทบทวนทรงจำย้ำทรวงใน
อย่าลืมใครคนดีนี้อีกคน

สิริวตี