ทุกพยัญชนะสะวรรณยุกต์
คราเมื่อเขียนปลอบปลุกสุขเสริมใส่
แต่ยังมิเคยเหน็บแม้เจ็บใน
สำนวนให้เป็นกลางวางตรงนั้น

น้ำค้างหยาดหญ้าริ้วเป็นทิวแถว
คราหยาดแล้วแววไหวหมดไหวหวั่น
ชีวิตของคนเราเท่าเทียมทัน
ถึงเวลาของมันก็หมดลง

กอบ​ โกย​ กรรมอันใดเอาไว้บ้าง
เริ่มถางทางเอาไว้ไม่ให้หลง?
เขียน​ขีดคิดสาเหตุเจตจำนงค์
เริ่มดำรงหลักแนวแล้วหรือยัง

สิริวตี

เมื่อครั้งเสียงกระทบผ่านม่านน้ำ-ฟ้า
แว่วเสียงนั้นดั้นมายังว่าสั้น
ฟองคลื่นซัดทะเลที่เห่พัน
กระจายกันครั้นลดก็หมดฟอง

ของที่แน่กว่านี้มีที่ไหน
ของแน่แน่ที่ใครเป็นเจ้าของ
คือความตายความดับร่วมจับจอง
บันทึกในครรลองของทุกคน

สิริวตี