วันที่ฉันกลัว

ชีวิต...อาจบิดบ่าย
หากจุดปลายเส้นทางต่างผิดที่
คนเคยหวังเคยรักเคยภักดี
สุดท้ายมีพลัดหลงคงเกินทน

มาถึง...ซึ่งวันนั้น
คิดแล้วหวั่นไหวใจให้สับสน
ชีวิตคงไร้สุขทุกข์กมล
เราเดนคนอย่างฉันมันกล้ำกลืน

เธอ...อาจเผลอใจเพราะไหวอ่อน
สักวันย้อนมองกลับเหมือนหลับตื่น
อาจหวลคิดขึ้นได้คงไม่คืน
รักที่ชื่นกลายช้ำเกินพร่ำวอน

ชีวิตเราต่างกันฝันลอยหลุด
รักสะดุดแน่นักหักใจถอน
จากตอนนี้ดีกว่าอย่าอาทร
ขอจากจรเพราะรวยจน คนต่างกัน

 

ไม่วายจะคิด

คราฝนพรำฉ่ำฟ้าอุราหนาว
อกเอยสาวเหว่ว้ากว่าสิ่งไหน
ทรวงครวญคร่ำช้ำชอกยอกฤทัย
เธอจากไปล่วงลับมิกลับมา

เคยอยู่เรียงเคียงสองตระกองกอด
สองแขนสอดสื่อรักสลักค่า
ลืมหรือไรไยหลอกชอกอุรา
ฝนสั่งฟ้าฟากดินจินต์สะเทือน

อาลัยรักหักลาคราสิ้นสาว
เหน็บหน่วงร้าวแปลบปร่าพาฝาดเฝื่อน
เขาคนไกลใจร้ายอย่าหมายเยือน
ฝากช้ำเกลื่อนกลบถมจมราคี

ดิน

/////////

ไม่วายจะคิด....ถึงคนที่เคยใฝ่รัก
เขาเคย ขอนอนหนุนตัก...เอ่ยคำรักทุก ห้านาที
อยู่แห่งไหน...ถ้าใจรักเขา ยังมี
ขอเชิญคนดี...โปรดมาเผาผี  วันตาย

พี่อยู่ไกลไปยากลำบากนัก
สุดเหหักหวลหาคราห่างหาย
ร่างฝังวัดกระดูกผีเมื่อปีกลาย
วิญญาณชาย..ว้าเหว่..เปลี่ยวเอกา


ผีเผาผีจนใจเผาไงเล่า
เพลิงสุมเอาแสบร้อน...นอนผวา
น้ำตาร่วงห่วงเธอ..อยากเจอ..อีกครา
ไว้วันพระหน้า...นัดหมาย..บ้านชายคลอง


ไปเจอกันนะ  ที่เก่าที่เราเคยพรอดรักกันน่ะ  อิอิ

Jannjao

ได้ข่าวเจาเข้าหูเจ้าชู้หนัก
โดนหญิงดักฟันฉับดับสยอง
จับจ้อยเชือดเลือดไหลใส่โหลดอง
ทำเขาท้องแล้วทิ้งหญิงแค้นเคือง

ตายเป็นผีเร่ร่อนสัญจรทั่ว
ยังไม่กลัวเวรกรรมทำคุยเขื่อง
รู้ไว้ซะนะเจา...เราไม่ชำเลือง
พ่อประเทืองขี้ทูดภูตขันที


ดิน

 

คราครั้งอยู่ชู้ชื่นระรื่นจิต
ครั้งชีพปลิด..ลืมสิ้น..เนาะดินศรี
ถ้อยคำเอ่ยเปรยรักเป็นอัคคี
เผาชีวี..หมกไหม้..หนอใจคน

มองไม่เห็นเย็นชา...แล้วลาจาก
เจ็บปวดฝาก...ระส่ำ..กระทำผล
มีคนใหม่ไสเก่า..หลอมเตาปน
ผีเจ็บจน..เคียดแค้น..สุมแก่นทรวง

จะว่ายน้ำดำคลอง..เฝ้ามองขา
ศรีสุดา..ลงเล่น..ถูกเซ่นสรวง
กรรมจะก่อต่อไป...คนใจลวง
ตายจับถ่วง...ร่วมหม้อ...กอดคอกัน


Jannjao  

อั๊ยย่ะ....!!!!!!!

ชวนเล่นเป็นไรเราก็เล่น
เป็นผีก็เอา
บ๊ะ...นี่ชวนดำดิ่งใต้ท้องธาราเลยเหรอฟวะ.....?เง้อออออออออออ

---

ไม่มีเพลงประกอบหาไม่ได้  

ในน่านน้ำเหน็บหนาวมีสาวหนึ่ง
คาดมิถึงชะตาต้องอาสัญ
กับชายแก่ชแรร่างอยู่ข้างกัน
ถูกอาถรรพ์ครอบงำเข้ากำบัง

กลายมาเป็นผีพรายเฝ้าสายน้ำ
ไหงมาตายตกต่ำซ้ำโดนขัง
อยู่ในหม้องอขดโอ๊ย...โหดจัง
ปล่อยปึ๋งปั๋งเกินกลั้นมันสุดทน

พรายดิน

 

รวมขังอยู่รู้ไหม..ไอลำบาก
ตกทุกข์ยากกระทำตามกรรมผล
แสนช้ำชอกถลอก..ถู..คู่บางคน
ทำปี้ป่นเสียหาย...น่าอายจัง

ที่คับแคบแอบนอน...ดันอ้อนรัก
ปรี่ซบตักมือโบกเผลอโขกหลัง
นั่งในหม้อคอยจ้อง...ต้องระวัง
พรายสาวคลั่ง...คลุ้มบ้า..ตาลุกวาว


( อย่าทำหนู   หนูกลัวแล้วจ้า  5555 )


Jannjao

แสนสลดหมดใจในเชษฐา
ที่รับมานั่นคือเสียงอื้อฉาว
ทุกซอกทรวงห้วงจิตพิษแผลพราว
เพราะรู้ข่าวคนรักผลักผันแปร

ถมทุ่มเทเปปรนจนล้นคราบ
อิ่มเอิบอาบพลีให้ไม่แยแส
เสียงใครเตือนเบือนบิดมิคิดแคร์
สุขปริ่มแปล้รวยรื่นชื่นอุรา

เจ็บเอ๋ยเจ็บ เจ็บจิตยามคิดจาก
ไยแสนยากยิ่งนักเสียหนักหนา
เฝ้าฟูมฟายไห้ห่มจมน้ำตา
นี่หรือค่าตอบแทน...แฟนให้เรา

ดารกะ

ไหนว่าเราคือดาราจั่นไงล่ะ

เสียงรันทดหมดอาลัยอยู่ใกล้หม้อ
รำพึงท้อถดถอยน้อยใจเหงา
วางมือเหมาะเคาะส่งเลยนงเยาว์
ร้องไห้เศร้า..เขย่าด่า..จนอาเจียน

ผีจั่นเจาเป้ากุมที่มุมฉาก
ละอองปาก...ฟาดข้าง...ฟันอย่างเหี้ยน
กลิ้งซัดเซเป๋ล้ม..ลุกก้มเวียน
ดา....หยุดเกรียน...เลิกบ้า...ผีตาลาย



เศร้าน่ะไม่ว่า  มาร้องไห้ไป เขย่าหม้อไป  ผีอยู่ข้างใน  ก็แย่สิจ๊ะ  

Jannjao

คลอนตับไตไส้คดมดลูกเคลื่อน
หัวใจเลื่อนไปขวาขายกก่าย
พาดเอาคอจั่นเจาเจ้าผีชาย
ล่อซะหงายเก๋งเลยเสยปลายคาง

เป็นบทเรียนพ่ายรักจากอิตถี
พวกชาตรีรักหญิงอย่าทิ้งขว้าง
ยามโกรธาด่าขึ้งแม่ดึงง้าง
เต้นโผงผางโพละผะ..ฉะถึงตาย...!?

ดิน


 เง้ออออซวยไปด้วยเลยยยยยยยย

อ่านกลอนเก่าเข้าใจทำไมชอบ
คำโต้ตอบ..เกินกลางไม่จางหาย
มิตรภาพอาบอิ่มรอยยิ้มพราย
มิเคยหน่ายเคยแหนงขุ่นแคลงใจ

โต้สนุกทุกเรื่องหาเคืองโกรธ
คำขอโทษรับรองมิต้องให้
มาวันนี้ย้อนวันเก่า..เลยเข้าใจ
ความห่วงใยผองเพื่อนมิเลือนลืม


Jannjao