ฟังคำพี่ฤดีหวานจานเจ็บปวด
น้องร้าวรวดนักหนาที่ว่าอ้อม
หากวันสุขปรุงเอ่ยเคยดมดอม
มิหวานหอมกันแล้วแววเสียใจ

มาขอโทษทุกคำที่ย้ำแกล้ง
อันจิตจริงมิแล้งแต่งเติมใส่
แต่หากพี่โกรธาจากลาไกล
น้องคงไหม้ดังนรกที่อกเป็น

ก็เสียใจตรงนี้ที่รู้สึก
น้องสำนึกคุณล้วนค่าควรเห็น
อย่าเมินหมางอย่างนี้มีลำเค็ญ
อยู่อย่างเย็นใจเถิดประเสริฐนาน

จะคุกเข่าเว้าวอนอ้อนขอโทษ
พี่จงโปรดอภัยได้สงสาร
อันความรักภักดีพลีทั้งมาน
ตราบชั่วกาลเวลาพาแยกจริง

สิริวตี

ขอโทษนะ...

เพราะว่าความรู้สึกอันไกลห่าง
บอกว่าเมินหมองหมางมารศรี
จนจะกลั้นเก็บไว้ในท่าที
น้องสุดที่รับรู้สึกอันลึกทรวง

ทุกคืนวันฉ่ำชื่นรื่นอยู่ไหม
หรือว่ามีคนใหม่คอยเป็นห่วง
หรือว่าเบื่อกันแล้วแก้วทั้งดวง
หรือว่าหน่วงหัวใจให้ปิดตาย

กว่าจะเปิดฤทัยให้คนนี้
เจ็บจนมีระกำทำไม่ง่าย
กำแพงรักสูงมากยากใจกาย
จะปีนป่ายเข้ามาหาใจจริง

เปิดประตูเพราะใจพี่บริสุทธิ์
ดังวิมุติตอนพบสบน้องหญิง
หากวันนี้พี่ลืมไปในทุกสิ่ง
ก็จงทิ้งน้องอยู่เดียวอย่าเหลียวมา

สิริวตี

น้องมีเพียงพี่ยาพาคอยเฝ้า
เป็นดังเงาเคล้าจิตพิศมัย
มิเคยลืมต่อกานท์สานผูกใจ
สืบสัมพันธ์หทัยให้งดงาม

ยามนิทราคราใดให้คิดถึง
เป็นผู้ซึ่งรอคอยพลอยไถ่ถาม
เมื่อพี่ตอบตามจิตน้องที่ข้องความ
น้องจึงตามสมัครเพี้ยงเรียงฤดี

สัมผัสพี่ที่ใจใสสะอาด
ตัดอย่างไรก็มิขาดหรือคลาดหนี
สงบเย็นดับรุ่มที่สุมมี
ด้วยทั้งหมดปรานีชี้ทางธรรม

จะตอบความตามจิตพี่คิดนึก
เคยบันทึกพิมพ์ไปให้ขบขำ
วัด"สุวรรณเจดีย์"น้องชี้นำ
เดือนนี้ซ้ำน้องคงคลาดพลาดการไป

บางปะอินถิ่นพี่ที่เคยกล่าว
ก็เรื่องยาวมิข้องต้องเปลี่ยนใหม่
จึงต้องเร่งการงานสานอีกไกล
มาเขียนไว้แจ้งบอกมิหลอกลวง

หากยังจำคำให้พี่ไถ่ถาม
จะรู้ยามนี้ยุ่งไซร้อย่าได้ห่วง
อย่าคิดมากอย่างไรมีใครควง
สิ่งทั้งปวงตอบตรงจิตลิขิตจริง

สิริวตี
 

มิเกรงกลัวพ่อบ้านมานลิงหรอก
กลัวกระบอกเมียท่านเขาเฝ้ายิงนี่
หากมาอ่านกลอนหวานเกลาเฒ่าธุลี
โอ้สิริวตีนี้คงตาย

สิริวตี

เออ..เนอะๆ ลืมนึกเลยอ่า..เริ่มกลัว
เดี๋ยวจะจินตนาการให้น้อยลง หวานน้อยๆละ
 

ขอรอนิดรอน้องอย่าต้องห่าง
อย่าลืมสร้างทรงจำวันละหน่อย
จะแวะเวียนเขียนเคล้าเย้าตามรอย
อาจจะน้อยลงไปโปรดได้รอ

สิริวตี