...สวรรค์แกล้ง...
ลมพัดแผ่วแว่วเสียงคนเคียงจิต
เอียงแก้มนิดชิดไหล่จะได้หอม
หากแต่คนเอียงแก้มมิแย้มยอม
สองแขนอ้อมโอบรัดยังขัดใจ
แท้อาการเสแสร้งน้องแกล้งขัด
มิกล้าปัดจมูกเร้ารุกใส่
อยากจะบอกมิหวงคนทรวงใน
เหมือนอะไรให้อ้อนมิอ่อนตาม
ลมหายใจไหวหวาดเหมือนขาดตก
แก้มแนบอกรดอาบสุดวาบหวาม
อ้อมแขนรัดมิขืนดั่งยืนยาม
แผ่นหลังงามตามใจลูบไล้นวล
หากแต่มือชายดูมิอยู่สุข
ยังคงรุกล้ำอื่นมิคืนหวน
แม้บางครั้งสงบคล้ายทบทวน
แต่ปั่นป่วนทรวงในแปลกใจจริง
ลมกรรโชกหวั่นไหวพัดใบร่วง
สองแก้มพวงพิศดูชมพูหญิง
อายก็อาย ทำไมมิไหวติง
กายยังนิ่งเย็นเฉียบดูเงียบงัน
แผ่วแผ่วย้ำคำพี่ สุดที่รัก
สองเราจักร่วมทุกข์ร่วมสุขสันต์
คืนนี้หนาวเหลือเกิน สุดเขินกัน
โธ่ สวรรค์ ช่างแกล้งคืนแต่งงาน
พิณจันทร์
๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๘
