สำนึกเมื่อสาย

เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญคร่ำ
รอยชอกช้ำดำเปื้อนเกลื่อนใบหน้า
ทุกข์ระคนหม่นหมองครองนัยน์ตา
สมองชาทื่อทึ่มซึมมึนตึง

น้ำเหลวใสไหลออกซอกจมูก
ใบหูหูกบวมบึ่งอลึ่งฉึ่ง
ไร้รับรู้กู่ก่นก้องอลอึง
สาดกูมึงสัตว์สีตะบี้ตะแบง

ดูกปูดโปนโนนแก้มแห้มหดหู่
บ่าไหล่ลู่แขนคล้อยห้อยต่องแต่ง
หลังคดโค้งโก่งงอยอสิ้นแรง
ผอมซีดเผือดเหือดแห้งก้นแกว่งไกว

ย่างเตาะแตะแบะขาราลากเท้า
ห่อปากเป่าหอบหันหัวสั่นไหว
มือสืบสาวราวรั้วพาตัวไป
กระแอมไอหืดแหบสากแสบดัง

ห้านิ้วกางสางผมลมสะบัด
ขมวดมัดรัดมวยหนีบด้วยหนัง
แสยะยิ้มแย้มเหงือกสีเปลือกปลัง
ยืนเก้กังก้าวเกิบเขยิบแล

เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญแผ่ว
ละวี่แวววอกแวกวุ่นแถกแถ
เงยปะหงับจับเจ่าเศร้าดวงแด
อนาถแท้หลงกลเชื่อคนลวง

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สำนึกเมื่อสาย (อ่าน 4376 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้