โบราณว่าห้าได้ใช่คิดสิบ
หากลองหยิบแล้วซื้อคือเจ้าของ
ราคาเห็นเล่นแง่แค่ทดลอง
ลูกค้ามองถามไถ่ใช่จ่ายเงิน
ความหวั่นกลัวงมงายคล้ายความคิด
พอยึดติดพาวุ่นงุนงงเขิน
หากปล่อยโลกวางบ้างอย่างดำเนิน
ที่เหลือเพลินคือสุขมิทุกข์ใจ
เรื่องราวเอ่ยเผยความตามกลอนนั้น
ร้อยจ่ายพันแสดงมิแกล้งใหญ่
มองทีแรกแตกต่างอย่างหทัย
ดูใกล้ใกล้จักเห็นว่าเป็นจริง
จะวางหวั่นหวาดกลัวทั่วความคิด
มิยึดติดลงล้ำใจนำดิ่ง
หากมิสิบให้สิบหยิบมิทิ้ง
เพราะน้องหญิงเห็นค่าราคาใจ
พี่ลองเล่นกลมายาประสาเสก
ครรฉ่องเฉกส่องจิตประสิทธิ์ไสว
(น้อง)เห็นผุดผ่องพรรณรายประกายไกล
(พี่)ร้อยรำพันมิปันใครแค่นั้นเอง (เพ้อไปเรื่อยล่ะ555)
ยังนึกขันวันนี้ในพี่ท่าน
มาวางหวานอักษรป้อนสุดเจ๋ง
จนสิริวตีนี้กลัวเกรง
แถมเชลงลีลาสง่ารจน์
น้องมั่นใจในจิตประดิพัทธ์
เหมือนบ่วงมัดคู่ฝันระบำบท
ประเสริฐนักกลลวงมาพ่วงพจน์
เพราะอยากทดลองจิตลิขิตกานท์
เห็นมาเช้าสายค่ำเย็นย่ำอีก
การงานปลีกแบบนี้ลี้หักหาญ
ร่วมร้อยเรียงเพียงบทพจมาน
กับธรรมทานทุกวันนั้นเพียงเธอ
สิริวตี
ปล. ท่านจั่นเจาผู้นี้นั้นสำคัญนัก
ครั้งที่แล้วไม่ลงชื่อ รู้นะว่าทำไม 555….อย่านอนดึกนัก เป็นห่วง 
