ดึกแล้ว..
เสียงเคยแจ้วใสใสกลับไร้เสียง
นกหรีดหริ่งเรไรไร้สำเนียง
เหลือแค่เพียงความเงียบ..และเยียบเย็น

เหมือนโลกอีกใบหนึ่ง..
โลกที่ซึ่งเราสองจะมองเห็น
โลกที่ไม่ต้องถามตอบกรอบประเด็น
โลกที่เป็นเจ้าของเราสองคน

บทกลอนที่อ่อนช้อย..
ฉันถักถ้อยเพื่อแสดงทุกแห่งหน
ส่งถึงเธอในคืนที่ฝืนทน
คืนนี้พ้นผ่านไปคงร่วมเคียง

ใกล้เช้าแล้ว..
เสียงเริ่มแจ้วใสใสได้ยินเสียง
นกหรีดหริ่งเรไรดังฟังสำเนียง
ยังเหลือเพียงความเงียบ..และเยียบเย็น

๐๒/๑๒/๒๕๕๘

pinterest.com/sydmovingguide/

ใกล้เช้าแล้ว

ยินเสียงแว่วบ้านใกล้ไม่อยู่เฉย
ปลุกลูกมาอาบน้ำย้ำจังเลย
เหมือนดังเคยด้วยใกล้รุ่งจะมุ่งจร

เหมือนโลกอีกส่วนหนึ่ง
เป็นที่ซึ่งรีบรุดสุดผันผ่อน
บนถนนรถเริ่มมากอยากเร่งร้อน
มิอาทรสิ่งใดรีบไปพลัน

ที่หมายไหน
ทุกถนนเมืองใหญ่ได้แข่งขัน
รีบอุ้มลูกจูงหลานการเร่งกัน
ข้ามถนนหุนหันอันตราย

จินต์ระโหย
ถึงลมโชยมิอาจเฉื่อยช้าจักสาย
ส่งลูกไปโรงเรียนเพียรมิวาย
แล้วรุดหมายทำงานทันเวลา

ฟ้าสว่างแจ้ง
สาดส่องแสงทั่วไปในพื้นหล้า
ควันไอเสียเสียงเครื่องยนต์หม่นวิญญา
ทุกวันมาเหมือนเดิมซ้ำเติมจริง

เสียงนั้นยังมีไหม
เสียงเรไรไม่กรีดพร้อมหรีดหริ่ง
เสียงวิหคห่างหายให้ประวิง
เสียงดังยิ่งยวดยานผ่านไปมา


ขอบคุณครับ

๔ ธันวาคม ๒๕๕๘

 กลางกรุงใหญ่
ผู้คนรีบเข้าไปทำงานหนา
ย่างเยื้องนั่งโต๊ะงานโป๊ะตา
แสร้งบอกว่าถึงเวลาต้องตั้งใจ

สายแล้ว
เสียงท้องร้องแผ่วเริ่มดังใหญ่
สักเม็ดข้าวหาได้ตกเข้าไป
กรอกน้ำใสไหลผ่านในม่านท้อง

งานยุ่ง
สารพัดจะจัดปรุงมาสุมส่อง
โอ้มนุษย์หรือหุ่นยนต์งุนงงง้อง
ได้แต่ร้องเคลียร์ปัญหาสารพัด

กลับบ้าน
เร่งเสาะหาข้าวสักจานด้วยหิวจัด
แต่ผู้คนมากมายหมายล่วงลัด
พอเผลอผลัดพ่วงเล่นเห็นแก่ตัว

ดึกแล้ว
เสียงหรีดหริ่งเจื้อยแจ้วแนวสลัว
ดอกยี่สุ่นราตรีงามตามทางรั้ว
พิกุลเกดกลิ่นกลั้วช่างรวยรส

หลับฝัน
ค่อยจำนรรจ์จำเนียรเหมือนเขียนจด
ลืมชีวิตเวียนวนระทนทด
ค่อยปรากฏกันในฟ้าใหม่เอย

สิริวตี