โดนพิษรักปาดแฉลบเป็นแถบริ้ว
เลือดซึมผิวแผลฟกถลกหนัง
ไม่รู้สิ้นเข็ดหลาบซาบทรวงพัง
กระหวั่นหวังเวียนวกอกระทม

หลายวันแล้วคร่ำหวนครวญถึงพี่
เชิญด่าทอต่อตีที่สาสม
อย่าชิงเหินห่างไกลใจระบม
สุดขืนข่มไร้คู่อยู่แดเดียว

อยากรักใครพี่ท่านนั้นรักเถิด
จะมิไปล่วงละเมิดหรือข้องเกี่ยว
จะขอสามิภักดิ์รักจริงเจียว
ไม่ลวงลดคดเคี้ยวเกี่ยวดองใคร

พลิ้วลมหนาวเอ่ยพัดปัดความร้อน
ยังฝากซ่อนความเจ็บแปลบแสบไฉน
แผลหน้าหนาวรสทุกข์จุกหัวใจ
น้ำตาไหลนองหน้ารู้ว่าเค็ม

สิริวตี
 

          
บาดแผลภายนอกกายหายไม่ยาก
แสนลำบากแผลใจไม่เหือดหาย
ความรักผันแปรเปลี่ยนเจ็บเจียนตาย
อกสลายถ้าวันใดไม่มีเธอ
          
ยอมให้เธอปันใจให้ใครอื่น
จะทนฝืนขื่นขมระทมเหม่อ
ขอเพียงได้ชิดใกล้ได้พบเจอ
ทุกวันน้ำตาเอ่อ..รักเธอจริง..
 
        
        
          
          

ลืมความเศร้าไปแล้วพร้อมแก้วเหล้า
หวังบรรเทาลืมลัดตัดทุกสิ่ง
พิศวาทจะขาดแท้แน่จริงๆ
พอฟื้นตื่นยังประวิงมิ่งขวัญใจ

"ไม่เมาเหล้าแล้วเรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน" (สุนทรภู่)

เอ็นดูนวลน้องนางทางนี้บ้าง
โปรดอย่าได้เหินห่างมิสดชื่น
เหล้าก็เมารักก็เมาเหงาเต็มกลืน
สุดขมขื่นโศกตรมระทมทรวง

............................................
สิริวตี 

ถึงดื่มเหล้าเมาฟับหลับแล้วฟื้น
เปิดตาตื่นขึ้นมาน้ำตาล่วง
เหล้าไม่ช่วยอะไรในทั้งปวง
ยิ่งหนักหน่วงกว่าเดิมเพิ่มโศกา

หันหน้ามายอมรับกับความช้ำ
สิ่งควรทำดูแลตนล้นคุณค่า
เพิ่งความสวยให้เป๊ะงามเตะตา
ทั้งแต่งหน้าทาแก้มแจ่มไปเลย

 

ดุจท่านมีดวงตาอันแจ่มใส
ช่วงชี้ช่องห้องใจมิไหวเฉย
ชวนแต่งหน้าทาแก้มแจ่มเหมือนเคย
มาเฉลยความหมองครรลองไกล

ดูเหมือนรู้ว่าช่วงนี้ฉันซึมนัก
เหมือนรู้พักตร์หม่นหมองตรมตรอมไหม้
ดูเหมือนรู้ว่าหมดหวังทุกอย่างไป
ดูเหมือนรู้ว่าอะไรที่ฉันเป็น

หากท่านซีผู้นี้มีเนตรทิพย์
จงกระซิบอนาคตฉันที่ท่านเห็น
ว่าความรักจะสมสุขทุกข์ลำเค็ญ
โปรดจงเอ็นดูด้วยช่วยบอกที

สิริวตี

ด้วยหน้าสวยรูปงามสะครางโฉม
กล่อมประโลมรักอยู่มิรู้หวาน
พอเขาเมินก็ทนท้อทรมาน
ลืมแต่งการเพราะเศร้าเหงาชีวา

ลืมธรรมะกล่อมขวัญสำคัญจิต
เพ่งนิมิตเคยดูรู้ศึกษา
สมาธิสวดมนต์ภาวนา
ลืมไปว่านั่นตัวของตัวเอง

ขอบพระคุณพี่ท่านในวันนี้
แจ้งวตีให้รู้ให้ดูเก่ง
จะเปลี่ยนแปลงตัวใหม่ไม่ยำเกรง
หวังรีบเร่งเบิกบานด้วยการบุญ

สิริวตี
 

โดนคมมีดบาดแฉลบเป็นแถบริ้ว
ไหวมีดปลิวลิ่วล่องทำนองหนุน
ฝึกกระบี่ลีลาพาเป็นทุน
หลบมาลุ้นซักซ้อมก่อนออกโรง

คมบาดแผลตนเองมิเท่าไหร่
แต่คมรักปักไว้ใกล้ตายโหง
จะดึงออกเลือดสาดกราดชายโครง
คงลาโลงแน่แล้วมิแคล้วกัน

สิริวตี

อันบาดแผลภายนอกยังมิหาย
อีกในกายยังเหน็บเจ็บทรวงขวัญ
มิอยากรู้อยากคิดปิดวารวัน
เพราะเธอผันเปลี่ยนไปมิใยดี

มิรู้สิ้นจินต์เจ็บเคยเข็ดหลาบ
ยังหวั่นวาบดังเพลิงเหลิงหลบหนี
จึงสร้างแผลหัวใจอันใหม่มี
เลือดหลั่งนี้เพื่อเธอเพราะเผลอใจ

สิริวตี

อยากถอดถอนศรฤทธิ์พิศวาส
เลือดฉ่ำสาดกระเซ็นปวดรวดร้าวไหว
คมศรรักปักหน่วงถึงทรวงใน
หาหมอใดมิหายอาจวายปราณ

ขอลาแล้วพ่อยอดขวัญปันดวงจิต
หมดลิขิตขีดเขียนเพียรขับขาน
มิหมายแทนที่ใครให้ทรมาน
พอทนทานแผลพิษฤทธิ์ศรคม

สิริวตี
 

พอเห็นคนวางกานท์มานพิศวาส
จึงมิพลาดร่ายวางทางเกี้อหนุน
พอเห็นใครไหนเศร้าเราคนคุ้น
หมายเจือจุนปลอบโยนอ่อนโอนใจ

เห็นคนเพ้อวันเก่าขอเก่าบ้าง
แผลพิษรักเคยวางห่างสดใส
เห็นคนโกรธก็ตามโกรธเป็นฟืนไฟ
นี่แหละไงที่เรียกสมอารมณ์กลอน

สิริวตี
 

แผลอันใดหายง่ายมิใช่รัก
ประหลาดนักความหลังเมื่อครั้งก่อน
เคยถนอมกล่อมเกลี้ยงเพียงเว้าวอน
ร่วมพาจรเรื่อยไปไม่เหนื่อยเลย

แต่รักเริ่มตั้งกฎกะเกณฑ์กรอบ
ทำระบอบหัวใจอยู่ไม่เฉย
รักคือพรรณรายประกายเชย
ใช่คือเอ่ยเอื้อนอ้างทางสองเรา

รักคือปลอบคือปลุกบันดาลสร้าง
ลบอ้างว้างเหตุผลของคนเหงา
รักคือขับลำนำพอทำเนา
รักคือเฝ้าเคียงไปไม่รู้ลืม

แผลกฎกรอบมอบไว้ยังไม่สิ้น
เพราะจิตยังถวิลที่ดูดดื่ม
หวนคิดถึงวันเก่าเขาให้ยืม
แสนปลาบปลื้มแต่แปลบแผลแสบใจ

สิริวตี

แผลพิษรักวันเก่าเริ่มจางหาย
แต่มิวายโดนมีดกรีดช้ำใหม่
ประหวั่นหวาดบาดหว่างกลางหทัย
ช้ำทรวงในจึงมิหายเกือบตายแล้ว

สิริวตี