ยลพักตร์สุดาน้อง            ด้วยอาลัย
รักดั่งยอดดวงใจ              พี่นี้
แม้ชนอื่นคนใด                 หยิบยื่น รักเอย
พี่บอกปัดหลบลี้                ตัดทิ้งลงดิน

ถึงคราวจำจากแล้ว           ยังอาวรณ์
เคยโอบอรชร                    แอบข้าง
กลุมเอวกอดแนบนอน       อิงไหล่
กาลจวบจำห่างร้าง            ย่างเข้าเจียนตัว

ก่อนอรุณรุ่งฟ้า                 บั่นทอน
ฟังพี่เอ่ยคำสอน                สั่งเจ้า
คำเตือนพี่อย่าร้อน           รนจิต
แม้หทัยหวาดเศร้า            อย่าได้อาดูร

อนึ่งน้องอยู่ด้วย                เพียงตัว
ขออย่าหวั่นหวาดกลัว       สิ่งร้าย
แม้ใจหม่นหมองมัว            มืดดับ
ยึดหลักธรรมกราบไหว้     ผ่อนล้างใจตน

ลมปากชายว่าร้าย            ยิ่งนัก
ลวงล่อคำหวานปัก           โสตไซร้
ขอน้องอย่าแปรพักตร์      เป็นอื่น
ยึดมั่นคำสัตย์ไว้               หยั่งด้วยใจตรง

สำคัญกายร่างนั้น            ให้รักษา
น้องอย่าให้โรคา               บั่นเข้า
บำรุงร่างกายา                  อย่าขาด
ยามพี่ไกลห่างเจ้า             อย่าให้ พี่พะวง

สงวนไว้สองแก้ม               พักตร์สุดา
อย่าปล่อยให้มิจฉา            ลอบกล้ำ
ถนอมลักขณา                   สู่พี่ เพียงหนึ่ง
ซื่อสัตย์ฟังพี่ย้ำ                  อย่าได้แปรไป

ด้วยบุญของพี่นี้                 มีน้อย
จำห่างร้างรูปรอย              หม่นเศร้า
เวลาย่ำเคลื่อนคล้อย         เข้าบีบ
แสงอรุณรุ่งเร้า                 พี่ต้องจรลา

หทัยครวญกลั่นน้ำ            ตานอง
เจ้าอย่าได้ร่ำร้อง               โศกไห้
จงยึดมั่นสนอง                   ถือมั่น สัญญา
คำสั่งพี่จดไว้                      อย่างแคล้ววายวาง

พี่ห่างกายแต่ใกล้               ใจเคียง
จักกลับคู่จำเรียง                แน่แท้
พี่จึงฝากไว้เพียง                 สิ่งหนึ่ง
คำมั่นแลรักแท้                   ชั่วฟ้าดินเอย

บทประพันธ์   มนต์ เมืองชัยภูมิ