เฝ้าชะแง้แลมองพี่ที่ชวนไว้
ว่าจะไปไหว้พระละหมองศรี
กราบพระพุทธดำรงคงความดี
หลายทิวาราตรีที่ผ่านไป
สังฆทานวัดปทุมฯเป็นที่แรก
เหมือนเคยแยกกลับประสานพบพานใหม่
แล้วกรวดน้ำนำพรสุนทรใจ
หากเคียงคู่คราใดขอได้รัก
ยานนาวาเกาะเกี่ยวเลี้ยวเคารพ
ไปน้อมนบเวียนสามเดินตามหลัก
พระสารีริกธาตุประหลาดนัก
พรประจักษ์เคยแสดงดังแจ้งจริง
อธิษฐานขอพรบวรจิต
ครามิ่งมิตรแรกพบกันผูกพันยิ่ง
ขอช่วยเหลืองานไซร้ไม่ละทิ้ง
อย่าได้นิ่งนอนใจดังได้พร
แม้นเคยอยู่คู่เคียงเยี่ยงคนรัก
ขอพบพักตร์เสน่หาเช่นกาลก่อน
แลนำหนุนก่อเกื้อเอื้ออาทร
มิ่งสมรด้วยสายใยแห่งผูกพัน
พระท่านคงรู้แจ้งแห่งนิมิต
จึงประสิทธิ์ให้พบคบใฝ่ฝัน
ชมชิดใกล้ใจกายอยู่หลายวัน
มิอาจพรั่นพจน์บอกออกละอาย
แล้วชวนเชิญไหว้พระวัดอโศกฯ
ลบเลือนโรคคิดถึงติดตรึงหาย
ไปดูเขื่อนเลื่อนลมชมพระพาย
ก่อนกลับถึงที่หมายได้เวลา
วันนั้นว่างเราไปวัดป่างิ้ว
สองทุ่งทิวชี้ดูรู้หรรษา
ด้วยวัดนี้ที่อยู่อยุธยา
พี่อุตส่าห์พาน้องกราบขอพร
ถึงวัดบางนาในพอใกล้หน่อย
ลมโชยอ่อยยืนนั่งฟังคำสอน
นำไปใช้ดีดีอย่านิ่งนอน
อาบน้ำร้อนมาก่อนจึงบอกเธอ
วันนี้ว่างทั้งวันขยันยิ่ง
ขับรถดิ่งสิงห์บุรีที่เสนอ
นี่วัดพิกุลทองเชียวนะเออ
อย่าเพิ่งเพ้อเดินไกลไปทางนี้
หลวงพ่อแพองค์เล็กมอบแด่เจ้า
ให้เป็นเงาคุ้มครองน้องของพี่
เจ้าจงเก็บรักษาไว้พาได้ดี
ของสิ่งนี้ดังพี่ติดตามไป
อันวัดนี้วัดพระนอนจักรสีห์
เปรมฤดีอิ่มบุญอุ่นกายใกล้
พี่ชวนทำสังฆทานเบิกบานใจ
หวังบุญใหญ่หนุนนำค้ำชีวา
รับน้ำมนต์พรมพร่ำคำพรพระ
ทั้งสองจะอยู่รื่นชื่นหรรษา
จิตบรรจงปลงหลักทุกศรัทธา
ขอพี่ยาเอ็นดูคู่กมล
พอเริ่มว่างพาไปวัดไผ่ล้อม
ไม่อ้อมค้อมเดินเล่นชมเวหน
น้ำคำพี่ดังคำพระมาประยล
กล่อมกมลดลสุขทุกคืนวัน
พี่มิว่างวัดใกล้ไปกันนะ
จึงวางละงานยุ่งมุ่งสุขสันต์
ไปวัดธรรมมงคลรื่นรมย์พลัน
พาเดินชมทุกชั้นที่วัดมี
ช่วงหลังหลังงานรัดต้องสะสาง
หากมีทางจะรีบไปให้ถ้วนถี่
วัดพุทธโสธรขจรดี
พี่พากราบพระนี้ดีใจจริง
ครบเวลาผูกพันแปรผันใหญ่
มิกล้าบอกจากใจด้วยเป็นหญิง
นานเหลือเกินแล้วนะที่ละทิ้ง
หมดประวิงอาวรณ์น้องอย่างไร
น้องนั่งคอยอยู่ตรงนี้รอเรียกหา
สุดปัญญากล่าวแจ้งแถลงไข
จะรอพ้นช่วงนี้ปลายปีไป
คงหวังพี่ชวนใหม่ได้ทำบุญ
เกิดเป็นหญิงแท้จริงยิ่งลำบาก
สุดจะยากเอ่ยเอื้อนจะเชือนฉุน
อาจารย์สอนให้ถ่อมตนจะดลคุณ
เขาการุญคำสรรเสริญขออภัย
จิตจึงมั่นดำรงดังหินผา
ดูเข้มแข็งแกร่งกล้าศิลาใหญ่
ถึงเวลาคงพบประสบใจ
นำไปใช้ทุกวันแม้ผันกาล
หลายอาทิตย์เขายังไม่ทายทัก
คงจะหักปรองดองประคองขาน
ทำได้แต่ทรงจำทุกวันวาร
กับจับเจ่าเฝ้าอ่านงานกวี
จึงเขียนกลอนบอกน้องยังคอยอยู่
ขอพี่รู้แม้มิพบประสบศรี
จิตดวงเดียวเกี่ยวพันทุกวันนี้
หวังคุณพี่ได้กลับมารับเอย
สิริวตี
๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๘
