สิ้นวสันต์หลั่นโรยโปรยจากฟ้า
พสุธาพบพาดอากาศหนาว
แตกระแหงแล้งน้ำเคยฉ่ำพราว
เกิดรอยร้าวร่องริ้วพื้นผิวลาย

ไม้ต้นอ่อนถอนถอยพลอยสลด
ยอดห่อหดเหี่ยวหู่ดูเหือดหาย
ใบหลุดร่วงถ่วงร่างลงวางวาย
ยืนต้นตายอนาถขาดอดทน

ด้วยฟ้าดินถิ่นฐานช่วงหันเห
สุดคะเนพลิกผันวันสับสน
มีเพียงโพธิ์โตใหญ่ไทรทรงตน
หยั่งยืนยลย้ำลึกผนึกใน

แม้ขาดฝนทนแห้งมิแล้งราก
มิยอมจากพสุธาเคยอาศัย
อุทิศตนทนทานกิ่งก้านใบ
แม้นกำสรวลเพียงใดไม่อินัง

ละอองดิน

 

 
..
ชะตาคนคล้ายไทรไปทุกเมื่อ
ต้องอดรนล้นเหลือเพื่อสิ่งหวัง
รากแก้วหลุดทรุดโทรมโหมประดัง
ตราบกายมิกลบฝังยังลุกยืน
..
ดินแห้งแล้งแรงเรี่ยวเริ่มอ่อนล้า
ปลุกจิตใจให้กล้า..สีหน้าชื่น
แม้แผ่นดินสิ้นอุดม..มิกลมกลืน
ธรรมชาติต้องหยิบยื่นคืนสักวัน
..
ไทรจะไม่โศกอีกแล้ว
 

 

แม้ชุ่มฉ่ำน้ำฝนบนแดนสรวง
อยู่ในช่วงโหยหาใกล้อาสัญ
คงเอิบอิ่มยิ้มรื่นชื่นชีวัน
พลิกฟื้นพลันเคียงคู่พสุธา

ระหว่างรอท้อทนเพียงยลผ่าน
โปรดสงสารไทรแห้งไร้แรงกล้า
วอน"กวี ชาวบ้าน"เดินผ่านมา
รดน้ำชาโอชิตันสักขันนะ

ละอองดิน

 

น้ำก้นคลองมองไปก็ใสแจ๋ว
โออิชิหมดแล้วทำไงละ
ฝาชิงโชคเงินล้านสาบานนะ
จะแจกดะหากรวย..ทำสวยกัน
..
แหะแหะ..เอาสวยมาล่ออีกละ
 

 

เจ้าจงนำน้ำท่ามาเซ่นไหว้
ผลหมากรากไม้มาลัยนั่น
เสื้อผ้าห้างอย่างดีแป้งศรีจันทร์
พร้อมเงินพันแผ่นทองของจำเป็น

จะขจัดปัดเป่าบรรเทาโศก
ทั้งภัยโรคเหือดหายไร้ทุกข์เข็ญ
ทาขัดถูอยู่เฝ้าทั้งเช้าเย็น
แล้วจะเห็นเลขขึ้นหราท้าให้ลอง

ละอองดิน