...พอรึยัง?...
ด้วยยินคำกล่าวถ้อยจึงน้อยจิต
ด้วยใจคิดตระหนักถึงศักดิ์ศรี
แต่มิใช่เทียบหรูเป็นผู้ดี
เพียงแต่มีเกียรติ์หญิงมองสิ่งเป็น
แต่ความรักก็เกินจะเดินกลับ
โดนโขกสับย่ำยีมองที่เห็น
หลายหลายครั้งกระทำสุดลำเค็ญ
ต้องใจเย็นนิ่งเฉยมิเผยความ
ทนกล้ำกลืนฝืนอยู่เพราะรู้ว่า
ในมิช้าเจ็บช้ำโดนย่ำหยาม
คงต้องถึงแตกหักประจักษ์ตาม
มิอาจห้ามหัวใจปล่อยไปเลย
จะอย่างไรให้เป็นดั่งเห็นนั่น
แม้นหวาดหวั่นเพียงใดก็ให้เฉย
แต่ลึกลึกเจ็บปวดรวดร้าวเคย
โอ้อกเอ๋ยทำไมถึงได้เจอ
ขอสักครั้งฟังคำเจ็บช้ำบ้าง
รักมิจางจากใจให้เสนอ
ผิดพลั้งไปขอนะอย่าละเมอ
ขออย่าเพ้อพร่ำหาสบตาไป
ฉันคนนี้ก็คนเหมือนคนอื่น
มิอาจฝืนเจ็บบ่าน้ำตาไหล
สิ่งที่หวังสุดท้ายหมายครองใจ
และมิใช่รักหลายหนแต่คนเดียว
พิณจันทร์
๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙
.......................
..อาจารย์ เฒ่าธุลีคะ พอล่ะ บท ฉันคนนี้ก็คน ฮ่าๆต่ายตันแล้วคิดบ่ออกค่ะ ขอบคุณค่ะ
