นั่งทำงานหน้าคอมฯเธอจรพบ
สายตาสบประสานผ่านสงสัย
เข้าสวมกอดยอดรักภักดิ์ฤทัย
แสนดีใจเหลือล้นคณนา

นึกว่าไม่ได้เจอแล้วชาตินี้
เหมือนไม่มีสมมาดปรารถนา
ยังจดจำเฝ้ารอทุกเวลา
ช่างเหว่ว้าสุดช้ำระหว่างทาง

สองแขนฉันรัดกอดพ่อยอดอุ่น
อกละมุนแนบไว้ไม่เหินห่าง
ชั่ววูบจิตหน้าทิ่มจิ้มโต๊ะวาง
แสนระคางเคืองพลันมันฝันลวง

สิริวตี
 

ทุกกลางวันอิ่มหนำสำราญรื่น
ฟุบหลายตื่นนิมิตแม้นถึงแดนสรวง
ได้เจอะเจอเขาแล้วเกี่ยวแขนควง
ชวนพาล่วงเดินชมปักษาพลัน

แล้วก็พาซ้อนจักรยานหรู
บึงบัวผ่านให้ดูรู้สุขสันต์
พายเรือน้อยลอยคลองท่องเที่ยวกัน
สิ้นสุดวันชมแม่น้ำเจ้าพระยา

แสนสะดุ้งตกใจให้รู้ตื่น
มันหวานชื่นเกินไปให้กังขา
แค่ฝันลวงป่วนรักหักชีวา
แล้วน้ำตาก็เยือนเป็นเพื่อนใจ

ป่านนี้เขาจะอยู่ดีจะมีสุข
หากเจอะทุกข์จะระทมขื่นขมไม่
จะเป็นตายร้ายดีมีอย่างไร
อยากโทรไปก็มิกล้าเพราะค่ามี

สิริวตี