...พอทีเถอะ!..

คำโดดเดี่ยวเดียวดายของชายพี่
เถอะ พอทีอย่าเห็นเป็นสนาน
น้องทนฟังก่อนนั้นในวันวาน
มิต้องการให้พี่หมดที่ยืน

มิสงสารตนตัวครอบครัวหรือ
ลูกเมียคือสายไยมิได้ฝืน
เขาเป็นห่วงพี่นั้นทุกวันคืน
พี่กลับชื่นชมแอบอย่างแนบเนียน

มิสงสารพวกเขาเป็นเงาบ้าง
มิเอ่ยอ้างถือสิทธิ์ยามขีดเขียน
เขาอดทนแค่ไหนบาดใจเจียน
แต่พี่เพียรหาน้องเพื่อคล้องใจ

เพียงลำพังทั้งสิ้นถวิลบ้าง
คนแนบข้างชีวิตสถิตย์ไหน
คนที่เคยหยอกเอิญยามเดินไป
พี่ทำไมไม่คิดมอบสิทธิ์เธอ

คำเดียวดายชายพี่มากมีบอก
พี่แกล้งหยอกหรือไรให้เสนอ
คำพูดย้ำซ้ำซากบอกอยากเจอ
พี่ละเมอเสแสร้งหรือแกล้งอำ

วาเลนไทน์ประเพณีพี่ฝรั่ง
พี่ก็ยังเยือนหาช่างน่าขำ
มิเคยกลัวว่าเป็นบาปเวรกรรม
"เมียพี่นำข่าวน้องขอร้องมา"
ฺ
พิณจันทร์
๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

* เรียนคุณอา เฒ่าธุลี และ นักกลอนท่านอื่นๆพี่วิริน หรือใครๆ มาต่อกลอน ๖บทกันค่ะ คือกลอนยาว ๖บท จะได้ฝึกหาคำฝึกการเล่าเรื่องค่ะ(พิณจันทร์นี่ล่ะ ฮ่าๆ) ซึ่งกลอน ๖บทนั้นให้โอกาสเราในการเล่าเรื่อง ต่างจากการเขียนกลอนสั้นๆ ๒บทที่ผู้เขียนจะต้องเก่งในการจัดรวบรัดใจความให้สั้นลงและเป็นความสามารถเฉพาะตัวของท่านนั้นๆ และที่มองเห็นนั้นมีน้อยมาก อาจารย์ธนุ  อาจารย์เวทิน อาจารย์รามสูรและอีกไม่กี่ท่านเองค่ะ(เขียนยากค่ะ)

เรามาเขียนกลอน ๖บทน้ำไหลไฟดับดีกว่านะคะ ฮ่าๆ ด้วยความเคารพค่ะ ต่ายค่ะ

บทที่หนึ่งซึ้งจิตลิขิตขาน
บทสองผ่านมานเพ้อละเมอหา
พอรันทดบทสามตามบีฑา
บทสี่หนาบ้าแล้วโดนแห้วกิน

ถึงบทห้าลาลับมิกลับหลัง
บทหกยังยอมภักดิ์รักโฉมฉิน
ด้วยคิดถึงแก้วตาเป็นอาจิณ
ก็ครบสิ้นหกบทมิปดเธอ

ตะวัน

(โดนคุณ soul ปาดหน้าเค้ก เลยไม่รับสัมผัส พิณจันทร์ 55 เดี๋ยว 6 บทจริงๆจะตามมาจ้า)

อ้อๆ ไม่เป็นไรครับ แค่แซวเล่น แบบนี้เป็นเรื่องปกติไม่มีใครว่ากัน...สบายใจได้ ลุยกลอนต่อไปโลด
 

บทที่หนึ่งบึ่งมาผวาหนัก
ใครหนอชักใส่ความตามเสนอ
บอกว่าชายมีเมียเพลียจริงเออ
รู้กันเกร่อพี่โสดโปรดเข้าใจ

บทที่สองตรองดูจะรู้แจ้ง
พี่มิแกล้งโดดเดี่ยวเปลี่ยวไฉน
ทุกวาจาท่าทีที่เผยไป
ความจริงได้ประจักษ์ว่าภักดิ์นวล

บทที่สามตามต่ออย่าห่อเหี่ยว
เธอคนเดียวเกี่ยวย้ำอย่ากำสรวล
ผูกสนิทติดแน่นแสนรัญจวน
มิเรรวนป่วนใจไปจากพิณ

บทที่สี่พี่หากลำบากจิต
เพราะมอบสิทธิ์เพียงเจ้าเฝ้าถวิล
มิมอบให้ใครอื่นเพื่อฝืนจินต์
เธอได้ยินจากใครโปรดไตร่ตรอง

บทที่ห้ามาถึงคะนึงนุช
จะโทรมทรุดเพราะเหงาจนเศร้าหมอง
อย่าอดสูหูเบาตามข่าวกรอง
สติครองรองรับประทับตน

บทที่หกตกถึงอย่าพึงหน่าย
ข่าวว่าชายหลายใจให้สับสน
เธอเพียงหลอกหยอกย้ำอำหน้ามน
แค่กิ๊กคนที่ห้าอย่าเชื่อนาง

ตะวัน

 

พอทีเถอะ!คำคมตรอมตรมนัก
สุดจะหักฤทัยทิ้งจริงเสมอ
คำรักหวานรสหูมิรู้เจอ
พาละเมอหลับเคลิ้มเพิ่มในจินต์

เขาแห่เอาความรักมาแจกจ่าย
เพิ่มเรียงรายชวนชมสมถวิล
ความรักคือยาใจในชีวิน
ดูดดื่มกินรสรู้คู่หทัย

แล้วซึมแทรกเข้าสู่สายเลือดหลัก
เริ่มพำนักพักเลี้ยงเคียงหวั่นไหว
และมอบค่านิรันดร์ผูกพันไป
อยู่แห่งใดขอประชิดติดและตาม

พอพ้นผ่านกาลเนาวันแห่งรัก
ได้ประจักษ์รักเริ่มเพิ่มคำถาม
เคยสุขสมอารมณ์ฝันทุกวันยาม
เปลี่ยนเป็นความห่างเหินเมินไม่มอง

พอทีเถอะความเพ้อละเมอฝัน
ลืมคืนวันมั่นคงภักดิ์รักเราสอง
ลืมวันทิ้งขว้างไว้ไม่เกี่ยวดอง
น้ำตานองแห้งแล้วอย่าแคล้วเจอ

พอเถอะพอรักสลายมิกลายกลับ
หากลาลับอย่าหวนชวนจิตเผลอ
ปล่อยฉันไว้ให้ตายคลายรักเธอ
มิพร่ำเพ้อครวญหาลากันที

สิริวตี



กลอนไม่ต่อเลยพิมพ์ค้างคอมไว้แล้วไปทำธุระ แงๆๆๆ

เพียงบทเดียวก็แย่แล้วแม่จ๋า
ขืนเล่นห้าต่อหกอกขวัญหนี
ให้ผมคั่นรายการนั้นคงดี
นะคร้าบพี่ผมอ่อนเขียนกลอนจัง

 

บทที่เจ็ดคั่นกลางระหว่างฝัน
"ประกาศิต"ติดพันอย่าหันหลัง
ช่วย"ตะวัน"สรรค์ถ้อยร้อยประดัง
กลัวพลาดพลั้งเสียทีนารีรุม

ตะวัน

 

ระวังหน้าหลังไว้ให้จงดี
นารี ณ ตรงนี้มีเป็นกลุ่ม
ศึกสำนวนหัวใจรักชักชุกชุม
เดี๋ยวจะกลุ้มกล้ำกลืนยืนเสียใจ
สิริวตี
 

หนึ่งต่อห้ามาเลยมิเคยขลาด
จะประกาศเพลงกานท์สะท้านไหว
ยุทธภพจบทั่วมิกลัวใคร
กลัวฤทัยเอวบางเพียงอย่างเดียว

ตะวัน

 

หนึ่งต่อหนึ่งย่อมได้ไม่กลัวหรอก
ฉันมิหยอกทำเขินเมินกลอนเกี่ยว
เอวสามคนโอบฉันแท้แน่จริงเชียว
หากกลัวเดี๋ยวจะส่งคนปลอบโยนใจ

สิริวตี
 

หนึ่งต่อหนึ่งแน่หรือคือคำตอบ
กลัวจะลอบนั่งกลุ้มซุ่มหวั่นไหว
ถึงพี่แบกน้ำหนักชักยังไง
แม่เอวหนาคิดใหม่ต่อให้เอย
 
ตะวัน

 ุ

มี"ปัญญาประดุจดังอาวุธ"
ประเสริฐสุดจริงแท้แน่นอนเอ๋ย
หนึ่งต่อหนึ่งจึงมิมัวกลัวพี่เลย
จะแบกเอ่ยอย่างไรไม่พะวง

เพราะมีจิตคิดดำรงคงสติ
แหม!จะริทำกลมนตร์คำหลง
กลัวพี่แพ้แก่นางดักทางตรง
แม้ยืนยงคำหนูมาสู้กัน

ท่านจงเข้าขึ้นตั้งกระทู้ใหม่
กระทู้นี้เกรงใจเขาแล้วนั่น
เล่นจนเลอะเปรอะอยู่ดูไม่ทัน
ขออภัยพี่"พิณจันทร์"คนงามเอย

สิริวตี
 


แก้ไขคร้าบบบบ

มี"ปัญญาเสมือนดังอาวุธ"
ประเสริฐสุดจริงแท้แน่นอนเอ๋ย
หนึ่งต่อหนึ่งจึงมิมัวกลัวพี่เลย
จะแบกเอ่ยอย่างไรไม่พะวง

เพราะมีจิตคิดตรองครองสติ
แหม!จะริทำกลมนตร์คำหลง
กลัวพี่แพ้แก่นางดักทางตรง
แม้ยืนยงคำหนูมาสู้กัน

ท่านจงเข้าขึ้นตั้งกระทู้ใหม่
กระทู้นี้เกรงใจเขาแล้วนั่น
เล่นจนเลอะเปรอะอยู่ดูไม่ทัน
ขออภัยพี่"พิณจันทร์"คนงามเอย

สิริวตี
 

ขอบพระคุณพี่พิณจันทร์ค่ะ...บอกได้ตลอดเลยน้าาา เพราะบ้างครั้งพิมพ์บนช่วงว่างแล้วไม่ได้ตรวจทาน   แต่ถ้าไม่ให้เลอะเทอะหน้าบ้าน บอกในอินบ็อกก็ได้ค่ะ....

เพราะทุกท่านที่อยู่คือครูฉัน
จึงมิหวั่นแก้ไขวางไว้เฉย
โปรดแสดงแจ้งคำผิดอย่าปิดเลย
ช่วยเฉลยเอ่ยพลั้งพลาดมิคลาดคลา

ขอบพระคุณค่ะ
รักเลยๆ
 

 

ขออนุญาตคุณครูทุกผู้ท่าน
มาต่อขานกานท์บทปรากฏเผย
หากปล่อยไปให้ผ่านเนิ่นนานเคย
อาจละเลยบังคับเหมือนลับลง

 

(มี"ปัญญาประดุจดังอาวุธ"........ประดุจ - อาวุธ / ดุจชิงสัมผัสวุธค่ะ )
 

(จะแบกเอ่ยอย่างไรไม่พะวง

เพราะมีจิตคิดดำรงคงสติ
แหม!จะริทำกลมนตร์คำหลง)
(ดำรงคง ชิงสัมผัส หลง คือมาก่อน หลงนั่นเองค่ะ)

 

เพราะมีจิตรักกลอนอักษรศิลป์
นบกวินครูงามเขียนตามบ่ง
มิเคยคิดล่วงใจอภัยนงค์
จุดประสงค์ถูกต้องครรลองมี

มาก"ปัญญาประดุจอาวุธ"มิ่ง
ประเสริฐยิ่งจริงแท้แน่นอนเอ๋ย
แม้นมิเป็นหนึ่งเขาแต่เราเคย
เขียนมาเกยถูกต้องก็ผ่องตน
.
ขอบคุณค่ะครูกุลขออนุญาตค่ะ
เคารพค่ะ
พิณจันทร์