เรียกอาจารย์ขานกล่าวคำหนาวเหน็บ
(ฮืม..)สุดจะเก็บอาการสะท้านเผย
เป็นอย่างไรให้คำมานำเกย
กาลล่วงเลยหลายปีไม่มีลืม

อ่านถ้อยคำนำเขียนจึงเพียรตอบ
ขอบคุณมอบอาจารย์ขับขานปลื้ม
หากแต่คำอาจารย์เนิ่นนานยืม
ความด่ำดื่มสุขใจยามได้ฟัง

แต่ความจริงสิ่งนั้นในวันนี้
ในวันที่คิดตามเรื่องความหลัง
ความสามารถมิใช่ไหลประดัง
ที่จะรั้งคำว่า ดุจอาจารย์

ด้วยฝึกฝนเรียนหนักร้อยอักษร
ทั้งต้องจรต้อนรับเพื่อนขับขาน
ครูกวีร่วมสมัยดุจให้งาน
เป็นแม่บ้านอักษรเขียนต้อนรับ

จึ่งเพื่อนใหม่ได้เห็นเป็นทั้งหมด
ใครเขียนจดแผนผังนั่งสดับ
เรียนไปพร้อมพี่เพื่อนมิเลือนนับ
แล้วก็จับต่อกลอนขจรไป

ต่างเป็นครูอาจารย์ประสานศิลป์
หมดทั้งสิ้นยินดีพาทีให้
จึ่งมิเป็นอาจารย์สอนกานท์ใคร
โปรดอย่าได้เรียกขานด้วยนานแล้ว

* ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ให้เกียรติ์มากมาย เราต่างเป็นนักเรียนบ้านกวีร่วมสมัยมาด้วยกัน
การชี้แนะนั้นเราต่างช่วยเหลือกันดุจพี่น้องด้วยการเขียนกลอนนั้นมิใช่เขียนคนเดียวจะได้รู้
หากแต่ต้องมีแบบฝึกหัดเพื่อนร่วมฝึกหัดนั่นคือกรต่อกลอนกันจึงขออย่าได้เรียกอาจารย์เลยนะคะ
 พิณจันทร์ยังมีผิดพลาดและต้องเรียนรู้ร้อยกรองอีกเยอะแยะค่ะ...ขอบคุณมากๆค่ะ

ด้วยความเคารพค่ะ
พิณจันทร์
๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙