ลมรัก

ลมที่พัดใบไม้สะบัดพลิ้ว
คือแรงริ้วแห่งรักประจักษ์เผย
มีลม(หาย)ใจของฉันมิผ่านเลย
ริ้วรักเกยเอ่ยเอื้อนเยือนฤดี

สิริวตี


(มีเวลาเขียนให้แค่นี้ก่อน งานเข้าขณะพิมพ์ค่ะ อิอิ)

รักแห่งฉันคือประพันธ์ดุจน้องสาว
หากพี่ร้าวรันทดหมดหมองศรี
จะห่มรู้สึกให้ในกวี
แทนวจีเปล่งมอบปลอบจากใจ

สิริวตี
 

ลมหวน

เจ็บช้ำนักพอเป็นอื่นก็คืนพจน์
เคยกล่าวรสหอมหวานซ่านทรวงไหว
ภวังค์คิดจิตหลงพะวงไป
หมดเยื่อใยขอมารับรักกลับคืน

กรายเดินชิดสนิทใหม่ใครเล่าเชื่อ
อ้างอุ่นเอื้อเจือเจ็บเก็บงำฝืน
ลมหัดหวนกลับไปใจยังยืน
เพราะเป็นอื่นมานานผลาญทรงจำ

สิริวตี

อันความรักแค่ลมพี่พรมพลิ้ว
พอปลิดปลิวป่วนไปใจระส่ำ
เหลือเพียงแค่ห้วงเจ็บที่เก็บงำ
จึงชอกช้ำจ้วงปาดบาดหัวใจ

แค่ขอมองว่ารักที่รายล้อม
คือสุขพร้อมตรงนั้นมิหวั่นใกล้
คนเสนอสนองครองหทัย
ก็รู้ไว้มันเป็นเช่นนั้นแล

มิสามารถกอบกำนำเข้าสู่
ได้ยืนดูอยู่ห่างต่างกระแส
เพียงเริ่มรับเข้าใจไม่ผันแปร
กลัวรักแท้เข้ามารดทุกบทใจ

สิริวตี

วตี...คนกลัวความรัก
 

นอนไม่หลับขับกล่อมร้องเพลงหน่อย
ใจดวงน้อยรำพันฝันบินหนี
น้ำตารื่นรดใจใครปรานี
ปลอบขวัญทีให้ยิ้มพริ้มกมล

ดาวดวงไหนส่งมอบปลอบพิทักษ์
ให้ความรักเรื่อยไปไม่สับสน
ล้างความเจ็บความเศร้าที่เหงาปน
บุญกุศลนำสร้างทางเราเอย

วิริวตี