ขอบคุณภาพจาก  Internet

โอ้รัก

อันความรักมักมีพลังวิเศษ
ดังร่ายเวทย์มนตรามหาศาล
คราประสบพบเจอเพ้อสำราญ
แสนชื่นบานค่าล้ำพลังนัก

ต่อให้หาหมื่นล้านคำเหตุผล
มิควรยลก็ยังแยบแอบประจักษ์
จะห้ามใดห้ามได้มิใช่รัก
แรกสบพักตร์สะกดจินต์ถวิลปอง

ความรักนั้นเอาแต่ใจไว้แต่ดื้อ
ยากยุดยื้อทัดทานเห็นมิเป็นสอง
ซึมแทรกม่านตาใจใคร่หมายครอง
อยากบงการจับจองเป็นของตน

รักผ่านมาโดยไซร้ไร้รูปแบบ
สั่งการแนบลวดลายกลายสับสน
รู้สึกสร้างยิ่งใหญ่ในกมล
ยิ่งห้ามพ้นยิ่งฉุดใกล้ไม่รู้ตัว

เกินทัดทานจริงจริงโอ้ความรัก
เผลอสลักในฤทัยให้ปวดหัว
ควรหรือดีก็มิยุดให้หยุดกลัว
ตาพร่ามัวเพราะรักมาระราน

สิริวตี

ดั่งมีสิ่งใดมาดลใจ

หากจะหาหมื่นแสนแค่นเหตุผล
ก็ยังดลใจรักสมัครสมาน
ทั้งหมดห้วงสุดลิ้นชักพักในมาน
คือเสียงขานทายทักรักของเธอ

ดังฤทัยเฝ้าคอยร้อยพันผูก
เริ่มเพาะปลูกต้นรักพิทักษ์เสนอ
ตราบชั่วฟ้าและดินจะสิ้นเจอ
ยังพร่ำเพ้อจากใจไร้คลายจาง

แม้เนิ่นนานมาแล้วกี่ภพกัป
ยังสำทับรอคอยมิถอยห่าง
จะสงวนรักไว้ในที่ทาง
อย่าระคางเคืองน้องต้องหมางเมิน

คล้ายบางสิ่งผูกไว้ให้มารัก
ดลใจปักกลางทรวงนี้ที่ห่างเหิน
นี่หรือเรียกว่ารักจักเผชิญ
ทำขวยเขินหัวใจหวั่นไหวจริง


สิริวตี

 รักจนวันตาย


มีเรือนหอหัวใจไว้เสนอ
ยังเป็นเธอมั่นคงตรงทุกสิ่ง
มากผูกพันรักษาแนบแอบและอิง
เกี่ยวพันยิ่งนิจนิรันดร์ทุกวันคืน

จำเรือน้อยคอยพายสายบัวเก็บ
จำแกล้งเหน็บยั่วเย้าเคล้าฝ่าฝืน
จำพาไหว้พระมิ่งยิ่งขวัญยืน
จำวันตื่นนิทรามาหยอกเอิน

เป็นเพราะรักคำเดียวเกี่ยวจิตฉัน
ยังมิหวั่นพบใครให้ห่างเหิน
แนบสนิทชิดใกล้ไม่เผชิญ
ยังดำเนินผ่านกาลพานพบเธอ

โอ้ความรักแปลกนักด้วยความคิด
พรหมลิขิตติดพันมิผันเผลอ
จะกี่ภพกี่ชาติมิคลาดเจอ
มิเคยเพ้อเปลี่ยนไปในสัญญา

คงร่วมเวรก่อบุญมาหลายภพ
จึงบรรจบอีกครั้งคร่ำครวญหา
ขอรักนี้เป็นยิ่งมิ่งศรัทธา
รอเวลาที่พูนเพิ่มเริ่มผูกพัน

สิริวตี

 

ฉันรักเธอที่เป็นแบบนี้

แม้ว่าเธอเป็นใครในดวงจิต
ทิ้งเป็นปริศนาท้าความฝัน
ทุกงดงามความรู้สึกลึกเกี่ยวกัน
สร้างไหวหวั่นคำครวญชวนคนึง

กามเทพใจร้ายได้ทำฤทธิ์
ปักศรพิษกลางใจให้คิดถึง
กาลเวลาหมุนผ่านฝังมานตรึง
ช่างลึกซึ้งคืนวันอันสวยงาม

เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่ที่รู้สึก
เพลินคิดนึกทุกเวลาพาไถ่ถาม
แม้ห้วงวันเดือนปีที่เดินตาม
ทุกบทความคำรักยังถักทอ

แม้รักเป็นอย่างไรในโลกหล้า
มิรู้ค่าแค่มอบให้โดยไร้ขอ
เพียงแค่นี้เท่านั้นฉันเพียงพอ
คงงามหนอหากฝันพลันเป็นจริง

สิริวตี

คนละภพ

เพราะเรานั้นได้อยู่คนละภพ
จะบรรจบกันได้เพียงในฝัน
ตื่นนิทราราร้างสว่างวัน
รักไหวหวั่นพรั่นตรึกน้องนึกกลัว

มิเคยท้วงเคยถามเรื่องความรัก
เพราะปากหนักทักไปใครก็หวง
รักนั้นแน่แท้ส่องประคองควร
อย่าดึกด่วนร้างน้องขอปองมาน

แม้เราสองจะอยู่คนละภพ
จะรอสบสุขสันต์พันประสาน
กอบพร่างพราวสกาวผ่องดังกรองกานท์
ให้ทุกวารแสนชื่นรื่นภิรมย์

สิริวตี

ตราบสิ้นลมหายใจ

เมื่อความรักมาระรานทั้งมานจิต
ปลุกชีวิตหวานชื่นลืมขื่นขม
เสริมผสานความโดดเดียวเป็นเกลียวกลม
สร่างระทมบ่มความฝันพรรณราย

พรหมชะตาขีดเล่นเส้นความรัก
กำหนดถักจินต์จิตนิมิตหมาย
สร้างชะตาหญิงม้วยลงด้วยชาย
บุรุษคล้ายก็เป็นเช่นนารี

จะห่างไกลห่างกันโค้งฟ้าไหน
ดุจฤทัยห่างหายก็กลายถี่
รักนั้นหรือคือสิ่งใดไม่เคยมี
เริ่มรู้ดีต่อและเติมเพิ่มพลัง

ตราบชั่วฟ้าและดินจะสิ้นสุด
แต่ความรักมิยุดหยุดความหวัง
ขอกอบเก็บโกยกอบมอบกำลัง
มิหยุดยั้งพังผินจนสิ้นลม

สิริวตี

มากกว่ารัก

เคยมองหารักมาครึ่งชีวิต
พรหมลิขิตแต่ทุกข์มิสุขสม
พอเจอเธอแล้วไซร้ในอารมณ์
กลับเพาะบ่มแต่สุขล้างทุกข์คลาย

โลกใบใหญ่โลกเดิมที่ฉันอยู่
ก็เพิ่งรู้วันนี้มีความหมาย
ล้างเหงาเศร้าโศกตรมระทมกาย
หากแม้ตายมิเสียใจได้เกิดมา

ทั้งชีวิตเฝ้ารอคอยใครคนหนึ่ง
ที่ลึกซึ้งเรียงร้อยสร้อยเสน่หา
กลับได้เจอคนนั้นในแววตา
วันอ่อนล้าสร้างขวัญกำลังใจ

เธอคือคนมีค่ามากกว่ารัก
เริ่มตระหนักปักลงมิสงสัย
มิต้องใช้สมองปองหทัย
มิต้องใกล้ต้องชิดสนิทตน

แค่เคียงใกล้ได้รักอยู่ตรงนี้
ทั้งฤดีแด่เธอไซร้ไม่สับสน
ขอบคุณวันเวลาพากมล
เติมเต็มตนลุกขึ้นสู้อยู่อีกครา

สิริวตี

ป่ากามเทพ

เคยวางตนมิเชื่อไซร้ในความรัก
ใครมาถักขอหักเล่ห์เสน่หา
จึงปิดหูปิดใจปิดสายตา
มินำพารักนั้นมาชุบใจ

ตั้งแต่บุญพาเธอมาเจอฉัน
ก็สร้างวันหม่นหมองพลันผ่องใส
อยากรู้จักอยากสนิทติดฤทัย
กลับกลัวไหม้มอดม้วยลงด้วยรัก

ขอหลีกลี้หนีหายไกลสายตา
หากเธอมาขอหลบพบประจักษ์
กามเทพกลับเดินเชิญพิทักษ์
สุดท้ายพักมองมาที่มานตน

ยิ่งหลีกหนีกลับเหมือนเยือนแรงดูด
คอยเป็นฑูตวันเหงาวันสับสน
ยิ่งมีเธอส่องกลางทางกมล
หนีมิพ้นรักนั้นมาระราน

หากเธอได้ยินเสียงเพียงคนนี้
โปรดปรานีเรียงร้อยถ้อยผสาน
อย่าทิ้งไว้เป็นลิขิตประดิษฐ์กานท์
ที่แค่อ่านผ่านมาแล้วผ่านไป

สิริวตี

 

ความรัก



"อยากให้รู้ว่ารักสักเท่าฟ้า
หมดภาษาจะพิสูจน์พูดรักได้
เต็มอยู่ในความว่างกว้างและไกล
คือหัวใจสองดวงห่วงหากัน"  (อ. เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)

เพิ่งได้รู้รักนั้นมีคุณค่า
ห้วงเวลาผ่อนร้ายคลายโศกศัลย์
ขออิงแอบแนบไว้ในจำนรรจ์
ร้อยสุขสันต์วันหมองครองน้ำตา

เป็นดินแดนหัวใจใต้ร่มรัก
ขอหลับพักฟังเพลงบรรเลงหา
มิหมายรู้ผู้ใดในแววตา
ขอเก็บค่าคุณงามทุกทรงจำ

เทียบทุกพจน์รดรินที่จินต์มอบ
คือถ้อยตอบปลอบนางอย่างคมขำ
ดังผูกจิตรด้วยมนตร์เวทย์วิเศษนำ
ชุ่มชื่นฉ่ำคำค่าภาษาใจ

สิริวตี

คนจะรักกัน

คนจะรักรักกันด้วยจิตภักดิ์
สร้างสมัครกิริยาอัชฌาศัย
ดังเพลิงรุมสุมทรวงห้วงหทัย
หรือหลั่งไหลเย็นรื่นชื่นวิญญาณ์

สารพันความรู้สึกเมื่อนึกเกิด
รักประเสริฐเลิศล้ำคร่ำครวญหา
แม้ไปขวางทางรักหักร้างลา
กำแพงฟ้ายังมิอาจจะกั้นเลย

รักบริสุทธิ์วิมุติพอหนุนเนื่อง
พลันชำเลืองรสร้อยมิปล่อยเฉย
แรกประสบพบกันก็หวังเชย
ออกเอื้อนเอ่ยว่าใช่ให้รู้ความ

แม้จะฝืนชะตาฟ้าลิขิต
กาลพาชิดหวั่นไหวให้วาบหวาม
รักนั้นมีพลานุภาพงาม
มิต้องตามมิต้องหาจะมาเอง

เย็นน้ำคำแห่งรักที่หมดจด
มาไหลรดให้ร่มมิข่มเหง
อาบอุราชื่นบานใจไร้วังเวง
ดังบทเพลงแห่งรักประทับทรวง

สิริวตี

เพราะรักเป็นอย่างนี้ที่ใจคิด
เกินจะปกจะปิดจิตจึงหวง
มากกว่าคำตอบกล้าที่ท้าทวง
แล้วยังล่วงห่มฝันปันหทัย

โอ้ความรักระรานทั้งม่านจิต
เนรมิตซาบซ่านหวานหวั่นไหว
ขอเก็บรักถักร้อยเป็นสร้อยใจ
หวังจะได้นิจนิรันดร์ฉันและเธอ

สิริวตี

มารักกันสองหญิงเหมือนลิงยุ่ง
ขยันปรุงดวงมานประสานเขียน
รักด้วยหญิงจริงใจไม่แวะเวียน
ไม่เจ็บเจียนจนตายดังได้เจอ

สิริวตี
 

กระทู้พรรณนาความรัก เริ่มกลายเป็นกระทู้เพี้ยนไปแล้ว 5555