ไทรโศก
ความสวยงามในแดนดินถิ่นที่นี้
เปี่ยมฤดีที่พักพิงยิ่งงามสม
จรรโลงจินต์กวินชื่นรื่นภิรมย์
ธรรมชาติพรมพร่ำพรอดอ้อมกอดใจ

มอบนิรันดร์สุดท้ายของชีวิต
พรหมเบือนบิดเล่ห์ซ้อนซ่อนกลใหม่
หวังพักอิงพิงหนุนอุ่นกายใจ
ร่มไทรใหญ่งดงามยามเยือกเย็น

กาลนิรันดร์สุดท้าย ณ ที่นี้
เคยเป็นที่สุขอุราคราได้เห็น
พลันริบหรี่กิ่งใบโปรยโรยลำเค็ญ
กลับเพียงเป็นวิโยคไทรโศกเอย

ธรรมชาติงดงามเมื่อยามไหน
เปลี่ยนสลับลับไปให้เฉลย
บ่งบอกในจักรวาลที่อยู่เคย
มิมีเลยสิ่งใดในนิรันดร์

สิริวตี

๐ ดูทึมเทาเงาสูงมุ่งเสียดฟ้า
กลับโศกาบนนามนิยามสรร
จูบพื้นดินโดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวัน
บนนิ่งงันไทรโศกโยกตามลม

เหมือนยิ่งใหญ่แต่ไร้ในศักดิ์ศรี
เพียงพจีว่า"โศก"โฉลกสม
แม้นหากเป็นไทรศรีวลีชม
พอนิยมร่มไทรให้พักพิง

พึ่งร่มเงาเนาซุกยามขุกเข็ญ
ใบบังเย็นวิหคกกรังสิง
เฉกเคหาหลังงามบนความจริง
ได้ซบอิงเห็นค่าเวลาตรอม

ลมหายใจสุดท้ายใต้เงาโศก
ไทรวิโยคยับเยินเกินถนอม
ใบหลุดร่วงทรวงช้ำอย่างจำยอม
ลงสู่อ้อมกอดใจใต้ธาตรี

ไร้นิรันดร์อมตะจะเอ่ยอ้าง
เมื่อทุกอย่างอนิจจ์ติดวิถี
ทั้งคน สัตว์ ดิน ฟ้า ตราบวารี
สิ่งนิรันดร์คือรักพี่...ที่มอบเธอ ฯะ

ตะวัน

 

(หักลงกลอนรักซะงั้น..?)

อ่านลิขิตจิตใจย่อมไหวหวั่น
ต่างจากฉันสร่างรู้สึกสำนึกเสนอ
มิอยากพรากจากกันเมื่อวันเจอ
มากพจน์เพ้อคงพร่ำทำอารมณ์

จิตสำนึกฝึกฝนคล้ายตนเห็น
ตะวันเย็นชิดใกล้ไม่เหมาะสม
เคยฉาดแสงแรงกล้าท้าระทม
ทำคร่ำครวญใจลมพรมรำเพย

ขอมิยึดเหนี่ยวไว้ด้วยใจภักดิ์
ไทรจะหักแห้งตายได้นิ่งเฉย
แสนวิโยคยับเยินเกินอิงเกย
มิละเลยอยู่บำรุงปรุงสุขจินต์

รักนิรันดร์คือถนอมพร้อมรักษา
เพิ่มราคาเข้าใจในรูปศิลป์
มีหยาดคำนำรดหมดมลทิน
ชุ่มชื่นรินคำจดที่หยดลง

งามแท้งามธรรมชาติทุกถิ่นที่
งามราตรีประเทืองฟ้าพาไหลหลง
งามดวงดาวพร่างพราวในไพรพง
งามสิงขรทรนงคงศักดา

กอบนิรันดร์ธรรมชาติมากอดห่ม
ร้อยรักบ่มคุ้มครองป้องรักษา
มีร่มเย็นเป็นสุขทุกทิวา
ขอเชิญมาซึมซับรักธรรมชาติเอย

สิริวตี
 

ยังยืนแต่ต้นเดียวเปลี่ยวไทรโศก
คงไร้โชคความรักหักแน่เอ๋ย
จะสูงเสียดฟ้าใดยังไร้เชย
พจีเปรยยังโศกโฉลกตรม

อยากจะฝากนิรันดร์รักครั้งสุดท้าย
ก็เหมือนคล้ายแรมร้างมิสร้างสม
กลั่นกวีสำทับดับอารมณ์
แล้วกอดห่มอ้อมใจในราตรี

สิริวตี