น้ำตาแสงไต้

โอ้นวลเอยเคยชวนชมภิรมย์รัก
พี่พิทักษ์เอาไว้ด้วยมือสอง
ยามใครแกล้งทำร้ายกายพี่ตรอง
ปกและป้องนวลอยู่ให้รู้เย็น

พอน้องนวลหวนไปวันใกล้ชิด
น้ำตาปลิดเล็ดลอดกอดทุกข์เข็ญ
อกพี่ห่มตรมไหม้ใจลำเค็ญ
เพราะนวลเป็นความงามตามค้นเจอ

อกคิดถึงคนึงวันเคล้าแสงไต้
อยู่แห่งใดพี่ติดตรึงถึงเสมอ
นวลอยู่ไหนใครเล่าเฝ้าป้องเธอ
พี่ยังเพ้อถึงนวลอยู่ไม่รู้วาย

หวังนวลคงคิดถึงพี่ทางนี้บ้าง
อย่าโรยร้างลืมไปใจสลาย
อกพี่นี้อาลัยวรณ์มิคลอนคลาย
คำนึงหมายแต่นวลรักประจักษ์เดียว

สิริวตี

ขอปลอบขวัญวันน้องต้องหมองเศร้า
ลบความเหงาล้างโศกวิโยคเปลี่ยว
เจ้าอยู่ใยได้หมองต้องแดเดียว
พี่ขอเลี้ยวมางอนง้อขอเอาใจ

เจ้านิ่มนวลอย่าด่วนชวนหุนหัน
เจ้าอย่าผันทำหน้าตึงบึ้งมิไหว
พี่มามอบปลอบโยนโอนหทัย
โปรดจงได้เมตตาและปรานี

พี่กลับมาขจัดปัดสับสน
กลับมาค้นรักแท้แม่อย่าหนี
กลับมาซับน้ำตาแม่ยายี
ถ่ายเทฝันที่มีกันและกัน

ขอนวลเจ้าผินหน้ามาโปรยยิ้ม
แม่งามพริ้มยามได้มองต้องสุขสันต์
ขอโอบกอดถนอมไว้ในนิรันดร์
ทุกความฝันของพี่อยู่ที่นวล

สิริวตี

พี่รักเจ้า

พี่รักเจ้านงเยาว์กว่าสิ่งไหน
ยิ้มของเธอละไมใคร่คลึงหวน
ยามเจ้าเจรจาพารัญจวน
ช่างเย้ายวนกมลให้มิห่างกัน

เจ้าเห็นปลารักน้ำฉ่ำถวิล
รักยุพินมิห่างสร่างโศกศัลย์
เจ้าเนื้อเหลืองโปรดอย่าร้างจืดจางกัน
พี่หวงเจ้าทุกวันนั้นรู้เลย

ปองฤทัยใฝ่หาแต่นวลรัก
ขอพิทักษ์น้องอยู่รู้เฉลย
จงน้อมรับห้วงหทัยพี่ไปเกย
แม้ครึ่งเชยของพี่ก็ดีใจ

สิริวตี

รักเธอสุดหัวใจ

ขอฉันจูบลาฤดีนะที่รัก
ฝากจิตภักดิ์อย่าลืมกันแม้วันไหน
รักฉันอยู่กับเธอเสมอไป
หากคืนใดมิมีฉันในวันจริง

ขอโอบกอดไออุ่นครั้งสุดท้าย
แนบซบกายคลายเหงาของน้องหญิง
มิเคยรู้เวลาล้าประวิง
แนบซบอิงอกอุ่นขอจุนเจือ

อย่าลืมฉันสักวันนะคนดี
เคยปรานีกันไว้ขอให้เหลือ-
ห้วงเวลาเหล่านั้นมิคลุมเครือ
ทรงจำเอื้อเหล่านี้ขอยังจำ

ไม่เคยมีวันไหนมิคิดถึง
ทุกคนึงตรึงติดเคยชิดขำ
เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขทุกกระทำ
แสนงามล้ำตราตรูอยู่ในจินต์

ขอฉันจูบลาเธอจะได้ไหม
ฝากดวงใจสุดท้ายหมายถวิล
เอาไว้แทนน้ำตาลารดริน
เวลาสิ้นเสียงหัวเราะของสองเรา

สิริวตี

มีน้ำตารดร่ำฉ่ำชุ่มอก
ไหวสะอกมิอาจห้ามตามความเหงา
รักเจ้าเอยเคยอยู่เป็นคู่เงา
ทิ้งให้เศร้าอารมณ์ห่มคร่ำครวญ

เพราะเพลิงรักแผดไหม้ในอุระ
สิ้นแล้วล่ะรักซึ้งคนึงหวน
เพราะวันวานผ่านไปใจเรรวน
ช่างปั่นป่วนทั้งจินต์และวิญญา

สิริวตี

อันน้ำตาลหวานลิ้นเมื่อสิ้นรส
ความหวานหมดมดจากไปไม่เวียนหา
เมื่อสูญสิ้นวิญญาณผลาญกายา
ไร้คุณค่าหมดผลคนจากจร..

ดังพิษรักกระอักในไฟร้อนรุ่ม
มรสุมเล็ง"เจ้า"เข้าแผลงศร
รักโดนใจให้ชีวาสถาพร
พ้นนิวรณ์ศรแห่งรักปักกลางใจ

ต้นตระกรานต์

ผ่านมาให้จำแล้วเจ็บ..คือคอนเซ็ปของความทรงจำ

อันความรักมักยากจะรู้สึก
ห่างสำนึกนานแล้วแก้วขวัญหนี
จึงไร้คนห่วงหาหรือปรานี
หวังคนดีเดินลับเขากลับมา

ถูกหัวใจหนึ่งดวงเคยล้วงจิต
จึงลิขิตเรียงเศร้าเหงาใฝ่หา
เขามิเคยเขียนกลอนสะท้อนวิญญา
แต่หวังว่าเขาแอบอ่านงานของเรา

สิริวตี