คำหอม

ตื่นแต่เช้าเกล้ามวยด้วยรีบเร่ง
แอบยำเกรงเข้าเรียนสายคลายครูว่า
ก่อนเขยื้อนสู่นอกออกเรือนมา
ลมอรุณพัดกายาพาชื่นใจ

หวนระลึกเพลงเก่าซึ่งคำหอม
ยังดมดอมมาลีพร้อมพี่ให้
โอ้เจ้าดอกกระดังงาคาฤทัย
มิเท่าในกมลที่ดมเลย

เฝ้าคร่ำครวญเพลงเพลินเจริญจิต
ยังพินิจคำนึงจึงมิเฉย
ฝากคำหอมน้อมหทัยได้ไปเกย
ร่วมชื่นเชยชมชิดสนิทพลัน

ขอคำหอมถนอมไว้ ณ ใจป่วน
ครั้นสุบินอย่าด่วนชวนหุนหัน
เก็บงามนี้ติดไว้ในนิรันดร์
ทั้งยามฝันยามตื่นให้ชื่นใจ

สิริวตี

พี่...ลืมในรักนี้ที่น้องมอบ
คง...มิตอบตามคำที่พร่ำเอ่ย
ลืม...กันแล้วเยื่อใยไม่เหลือเลย
น้อง...นั้นเคยทำสิ่งใดให้ระกำ

 

สิริวตี

ขอคำหอมถนอมไว้ ณ ใจป่วน
ระรื่นชวนสรวลเสเฮขบขำ
อันร้อนรสพจมานทิวารวัน
ยังแนบชั้นชื่นชิดสนิทใจ

อันคำหอมฉ่ำล้ำวจีเอ่ย
ที่มาเกยซาบซ่านดวงมานไหว
คือคำวารยังคิดติดฤทัย
ถนอมไว้มิสร่างทางนิรันดร์

สิริวตี

ยังทรงจำฉ่ำชื่นรื่นหอมหวน
กลั่นรัญจวนจริงแท้มิแปรผัน
กาลเวลาเปลี่ยนไปในทุกวัน
ลบโศกศัลย์เป็นสุขทุกราตรี

จะเก็บหอมรอบริบพิศวาส
หากแคล้วคลาดพลาดฝันพลันหมองศรี
หอมคำรักปักทรวงดวงฤดี
ขอเก็บหอมอย่างนี้ที่วิญญาณ

เคยชี้นกมองไม้ในวันก่อน
ยังอาวรณ์คิดถึงคนึงผสาน
แม้เนิ่นนานผ่านไปไม่กลับกาล
ยังดวงมานรอคอยมิน้อยใจ

สิริวตี

รินคำหวานหอมล่วงแห่งห้วงจิต
หมายลิขิตส่งไปเกินใฝ่ฝัน
เก็บคำหอมถนอมมานสานสัมพันธ์
แม้คืนวันผ่านไปจะไม่ลืม

ทุกยามหลับยามตื่นยังชื่นฉ่ำ
ด้วยรสคำแห่งพี่ที่ดูดดื่ม
อยากสมมาดปรารถนาใครอย่ายืม
หวังปลาบปลื้มดวงหทัยไว้ผู้เดียว

มองจันทราพร่างแสงทรงกลดฉาย
ยังมั่นหมายคำหอมเรามิเปล่าเปลี่ยว
ขอจันทร์นำความไปให้รู้เทียว
คำหอมน้องยังแดเดียวด้วยนิทรา

สิริวตี