ขอหยิบความทรงจำนำกอดห่ม
ลบขื่นขมหม่นเศร้าร้าวหวั่นไหว
เพราะตราตรูเหลือเกินที่เดินไป
เหลือทิ้งไว้แค่ทรงจำอันแสนจาง

มิอาจจับสัมผัสความรู้สึก
เคยล้ำลึกตรึงไว้มิให้ห่าง
กอบเก็บความห่วงใยไม่รู้วาง
เดินร่วมทางเป็นเพื่อนเมื่อเลือนเธอ

ขอแค่คิดคิดถึงซึ่งแค่นี้
มากกว่าที่เคียงใกล้ยามใจเผลอ
ทุกโมงยามเดียวดายที่ได้เจอ
มั่นเสมอเพียงพี่นี้ผู้เดียว

แม้เวลามิอาจเดินย้อนกลับ
แต่มิลับจากใจโยงใยเกี่ยว
จะจำมั่นหัวใจใครมาเยียว-
ยาแห่งเสี้ยวความรักสลักมา

แม้จะเนิ่นนานวันเปลี่ยนผันจิต
น้องยังคิดรอคอยละห้อยหา
โปรดสักนิดสักหน่อยค่อยเมตตา
ขอกลับมาหารักถักทรงจำ

สิริวตี

ลืมแล้วหรือรักเราเคยเกลาสร้าง
เสกเป็นทางวันเก่าเราขบขำ
เคยถนอมป้องปัดทุกข์ที่บุกทำ
แต่ใยซ้ำเมินหน้าลาห่างทรวง

ฉันยังแสนเสียใจอาลัยพี่
ห้วงฤดีดวงนี้ยังคอยห่วง
เคยปลอบขวัญเอาใจกว่าใครปวง
คืนวันล่วงผ่านไปทำใจชิน

สิริวตี

ความทรงจำรักเขาวันเก่าก่อน
ยามไหวอ่อนจึงคิดด้วยจิตหญิง
ผ่านมาเป็นแรมปีที่แอบอิง
ยากลืมยิ่งก็ยากลำบากนัก

สิริวตี