มดแดง
๑๖

มดเอ๋ยมดแดง
เล็กเล็กเรี่ยวแรงแข็งขยัน
ใครกล้ำกรายทำร้ายถึงรังมัน
ก็วิ่งพรูกรูกันมาทันที
สู้ได้หรือมิได้ใจสาหัส
ปากกัดก้นต่อยมิถอยหนี
ถ้ารังเราใครกล้ามาราวี
ต้องต่อตีทรหดเหมือนมดเอยฯ
นายทัด เปรียญ แต่ง ร้องลำพัดชา

กระต่าย
๑๘

กระเอ๋ยกระต่าย
มุ่งหมายเสาะหาแต่อาหาร
เผลอนิดติดแร้วดักดาน
ลนลานเชือกรักมัดต้นคอ
จะทำการสิ่งไรให้พินิจ
อย่าคิดแต่ละโมบโลภลาภหนอ
เห็นแต่ได้ไขว่คว้าไม่รารอ
จะยื่นคอเข้าแร้วยายแก้วเอยฯ
พระราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุทัศน์นิภาธร
ทรงนิพนธ์ ร้องลำตะลุ่มโปง

โพงพาง
๑๙

โพงเอ๋ยโพงพาง
ทอดขวางกลางลำน้ำไหล
มัจฉาตาบอดลอดเข้าไป
ติดอยู่ในข่ายขึงตรึงตรา
ตาบอดอยู่ประสาตัวตาบอด
อย่าทำสอดตาเห็นเช่นว่า
ควรเสงี่ยมเจียมพักตร์รักกายา
อวดฉลาดพลาดท่าพาจนเอยฯ
หลวงประดิษฐ์อักษรสาร(เทศ) แต่ง ร้องลำลาวแคน

โมเย
๒๑

โมเอ๋ยโมเย
ไปทะเลเมาคลื่นฝืนไม่ไหว
ให้อ่อนจิตอาเจียนวิงเวียนไป
พักอาศัยจอดนอนก็ผ่อนคลาย
อันเมาเหล้าเมายามักพาผิด
และพาติดตนอยู่ไม่รู้หาย
จะเลื่องลือชื่อลั่วจนตัวตาย
อย่าเมามายป่นปี้ไม่ดีเอยฯ
นายแก้ว แต่ง ร้องลำจีนดาวดวงเดียว

นกเขา
๒๓

นกเอ๋ยนกเขา
ขันแต่เช้าหลายหนไปจนเที่ยง
สามเส้ากุกแกมแซมสำเนียง
เสนาะเสียงเพียงจะรีบงีบระงับ
อันมารดารักบุตรสุดถนอม
สู้ขับกล่อมไกวเปลเห่ให้หลับ
พระคุณท่านซาบซึมอย่าลึมลับ
หมั่นคำนับค่ำเช้านะเจ้าเอยฯ
พระยาพินิจสารา (ทิม)แต่ง ร้องลำเทพชาตรี

ช้างพลาย
๒๕

ช้างเอ๋ยช้างพลาย
ร่างกายกำยำล่ำสัน
กินไผ่ใบดกตกมัน
ดุดันโดยหมายว่ากายโต
มนุษย์น้อยนักหนายังสามารถ
เอาเชือกบาศคล้องติดด้วยฤทธิ์โง่
อย่าถือดีดังช้างทำวางโต
จะยืนโซติดปลอกไม่ออกเอยฯ
นายแก้ว แต่ง ร้องลำชมดงนอกสามชั้น

ดุเหว่า
๒๗

ดุเอ๋ยดุเหว่า
ฝีปากเจ้าเหลือเอกวิเวกหวาน
ผู้ใดฟังวังเวงบรรเลงลาญ
น่าสงสารน้ำเสียงเจ้าเกลี้ยงกลม
เป็นมนุษย์สุดดีก็ที่ปาก
ถึงจนยากพูดจริงทุกสิ่งสม
ไม่หลอนหลอกปลอกปลิ้นด้วยลิ้นลม
คนคงชมว่าเพราะเสนาะเอยฯ
นายแก้ว แต่ง ร้องลำเขมรใหญ่

หนูหริ่ง
๒๙

หนูเอ๋ยหนูหริ่ง
ไววิ่งซ่อนซุกกุกกัก
ค้อนทับกับแจ้แย่ตารัก
เพราะชั่วนักไม่น่าจะปรานี
จะกินได้มิได้ก็ไม่ว่า
ชั้นผ่อนผ้ากัดค้นจนป่นปี้
ทำสิ่งใดใช่ประโยชน์แม้นโทษมี
เป็นไม่ดีอย่าทำจงจำเอยฯ
นายแก้ว แต่ง ร้องลำจีนขวัญอ่อน