อยากลืมกลับจำ

เอาสิ่งใดตัดมิขาดสวาทรัก
จึงหน่วงหนักเนิ่นนานแต่กาลไหน
อยากเก็บแนบแอบกมลก็จนใจ
จะลืมไซร้กลับจำกล้ำฤดี

จูงความเศร้าเป็นอารมณ์มาห่มจิต
สร้างลิขิตแก้ขัดปัดหลีกหนี
บ้างน้ำตาปริ่มล้นระคนมี
สลัดลี้แห่งใดมิได้เลย

หวังวิเวกเดียวดายหมายเป็นเพื่อน
สร้างเหย้าเรือนเตือนตนกมลเฉย
แม้แย้มยิ้มพริ้มพรายใช่ใจเปรย
มิกล้าเงยงุ่นง่านทรมานทรวง

กำแพงสูงเสียดฟ้าอย่าได้หมาย
ทุกเชิงชายร้ายหนักใจจักหวง
อย่ามารักสิ่งใดในพุ่มพวง
เพราะลมลวงร่อนคำนำรักคืน

อยากตัดขาดชาติใจให้สนิท
มิมีสิทธิ์เคียงใกล้จึงไม่ฝืน
แต่มันยากตัดใจใยกล้ำกลืน
จึงขมขื่นตรอมตรมจมชีวา

สิริวตี