~มิพบพานกันได้ในความจริง~



เคลิ้มพิศแสงสุรีย์คลี่จำรัส
เปล่งประภัสร์แสงฉายสุดปลายหล้า
เกินเอื้อมฝันดวงดาวเยาวภา
ไกลเกินคว้าเข้าคู่ดูห่างไกล

ยามอาทิตย์ทอแสงแจ้งสู่ภพ
ประกายวันผันกลบลบแสงไต้
รัศมีเรืองฤทธิ์ปิดแสงไฟ
ฤาจะเห็นดาวใดใต้ตะวัน

ครั้นสุรีย์สิ้นแสงแรงอ่อนฉาย
หลบเร้นกายหลับตานิทราฝัน
สบเพลาดาวสรวงแลดวงจันทร์
ประภาสชั้นนภากลางราตรี

เปล่งประกายเหงาท้อรอใกล้ชิด
ดวงอาทิตย์โชนแสงสำแดงศรี
บัดตะวันแย้มส่องครองธานี
ดาวกลับหรี่แสงอ่อนหลบซ่อนกาย

เพียงรอบวัฎฎ์ดวงดาวเข้าใกล้ชิด
พระอาทิตย์เพียงครู่อยู่สุดสาย
เป็นนิมิตมุมฟ้าครารำบาย
แผ่สยายพร่าเคลื่อนเบือนดวงมาน

ต่างขั้วต่างเวลาในหน้าที่
ต่างวิถีดำเนินเกินสมาน
เป็นได้แค่เรื่องเล่าอันยาวนาน
มิพบพานกันได้ในความจริง



 

แม้ต่างฟ้าฟากใดคืนเหงา
ก็สบสุขลบเศร้าเกลาทุกสิ่ง
แม้มิอาจผ่านแนบเพื่อแอบอิง
รักน้องหญิงก็ยังอยู่เพื่อคู่เคียง

สิริวตี
 สิริวตีไม่มีประเด็นเลยค่ะพี่ดาวเลยได้สั้นๆ