๗ ทศวรรษใต้ร่มพระบารมี
..
พ่อทั้งเหน็ด..ทั้งเหนื่อย..กายเมื่อยล้า
แต่สองขา..ยังพยุง..ด้วยมุ่งมั่น
ทุรกันดารแค่ไหนไร้ครามครัน
พ่ออดกลั้น..เพื่อถิ่นแผ่นดินทอง
..
เป็นกษัตริย์องค์เดียว..ยอมลำบาก
ยอมเหนื่อยยาก..เพื่อให้ไทยทั้งผอง
ได้กินอิ่มยิ้มงามตามครรลอง
ความทุกข์หมอง..ทั้งหมดลดหลั่นไป
..
เป็นกษัตริย์องค์เดียว..มิอยู่นิ่ง
ทำทุกสิ่งเพื่อประชา....พาแจ่มใส
เจ็ดสิบปีที่พ่อหลวง..คอยห่วงใย
เจ็ดสิบปีที่ไทย...พ้นภัยพาล
..
เป็นกษัตริย์เหนือกษัตริย์ขจัดทุกข์
อันที่จริงควรสุข..เกษมศานต์
อยู่บนแท่นบรรทมภิรมย์งาน
และสื่อผ่านถ้อยคำจำนรรจา
..
เป็นกษัตริย์เหนือกษัตริย์คอยปัดเป่า
เห็นคนไทยโศกเศร้าเฝ้าห่วงหา
สร้างแก้มลิงลดหลั่นกั้นเขตนา
ยามฝนแล้ง..เก็บน้ำท่าทำเกษตรไว้
....
พ่อต้องหนื่อย..ต้องเหน็ดเจ็ดทศวรรษ
สองพระหัตถ์..ยังคงทรงสิ่งใหม่
เจ็ดสิบปีที่พ่อทุ่มเทใจ
ทำเพื่อพ่อได้ไหม..ให้รักกัน
..
น้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้
ข้าพระพุทธเจ้านาง กฤตติกา..
( หรือ..กวีชาวบ้าน)
